To naprawdę kawał solidnej filmowej roboty, nie pozbawiony realizacyjnej błyskotliwości, świeżości, którą może tylko wnieść ktoś nie zrutynizowany, jak to się niestety zdarza wielu naszym, starszym od Komasy, reżyserom-seniorom. "Sala samobójców" jest w sumie bardzo dojrzałym filmem o bardzo niedojrzałych ludziach. 21 listopada 2011 Zobacz pełną recenzjęPełna recenzja 5 3 ? Film Jana Komasy można pod względem merytorycznej zawartości postawić w jednym rzędzie ze Słoniem Van Santa i Social Network Finchera, przy czym, jak dla mnie, ma większą siłę oddziaływania i znacznie więcej do powiedzenia od zachodnich braci. Brak daty Zobacz pełną recenzjęPełna recenzja ? ? Bez wątpienia mogę stwierdzić, iż "Sala samobójców" jest nie tyle objawieniem, co zdecydowanie jasnym punktem w kinematografii polskiej ostatnich lat. Film prezentuje niespotykany na szerszą skalę w Polsce model tworzenia filmów o młodych ludziach i do nich adresowanych. 22 marca 2011 Zobacz pełną recenzjęPełna recenzja
High quality dvd and blu-ray screenshots (stills) from films, movies and some tv-series. Unique photo galleries of captures, stills and screenshots, posters and dvd covers, mainly from my personal dvd [and some lower quality vhs] collection. The movies are linked directly to the IMDb database. Some captures do contain mild nudity.Sala samobójców. Hejter – 2020 – Cały Film – Online. Student Uniwersytetu Warszawskiego zostaje przyłapany na plagiacie. Chłopak postanawia jednak zataić ten fakt przed całym filmuStudent prawa zostaje wydalony z Uniwersytetu Warszawskiego, ponieważ został przyłapany na plagiacie. Mężczyzna jednak postanawia ukrywać ten fakt przed całym światem i nadal pobierać pomoc finansową od państwa produkcję odpowiada dobrze znany wszystkim Jan Komasa. Jest on odpowiedzialny między innymi za genialne “Boże Ciało”. Jego najnowsze dzieło czyli “Sala samobójców. Hejter” jest kontynuacją dobrze znanej sali samobójców z 2011 roku. Trudno nie zgodzić się dlaczego takie filmy odnoszą ogromne sukcesy. Żyjemy w czasach, gdzie hejt jest nieodłączną częścią internetu, a nawet życia prywatnego. Świat wypełniony jest ludźmi, którzy uwielbiają zachowywać się jak zwykłe trolle. Film doskonale pokazuje obecne czasy, jak bardzo zepsutym społeczeństwem spaliśmy się na przestrzeni 10 lat. Bardzo podobny to #Jestem M. Misfit. Nie widziałem dawno tak dobrego filmu jak “Sala samobójców. Hejter“.Film opowiada historię pewnego studenta, która pod wpływem społeczeństwa zmienia się o 180 stopni. Przez dzieciaki z bogatych domów, które go obrażały cały życie, stał się karierowiczem niezbyt czułym na cierpienie drugiego człowieka. Nie jest on złym człowiekiem, ale życie na początku dało mu bardzo w kość i nigdy nie otrzymał od losu szansy na bycie kimś lepszym. W pracy ciągle traktowany jest jednak jak tania nabywcza siła robocza z malutkiego miasteczka. Sala samobójców. Hejter – 2020 – Cały Film – samobójców. Hejter – 2020 [CDA, CAŁY FILM, GDZIE OGLĄDAĆ, ONLINE]Komasa bardzo dobrze pokazuje skąd wziął się hejt w internecie i jak łatwo można wywołać w nim agresję. Schemat hejtu jest zawsze bardzo prosty. Wybieramy osobę i coś, czego ludzie boją się najbardziej. Tutaj Janek Komasa wykorzystuje obecną sytuację polityczną w Polsce i nakłada właśnie ten wypracowany schemat hejtu. “Sala samobójców. Hejer” jest kolejnym świetnym filmem Jana Komasy. Nie jest to tak świetna produkcja jak “Boże ciało”, ale dotrzymuje mu kroku. Komasa nie pokazuje tutaj czegoś nowego, ale ukazuje jak ten świat wygląda na prawdę. Dla niektórych jednak może zaskakiwać fakt, że istnieją firmy, które zarabiają na tym całym hejcie. Jedyne, co może zapaść widzom na dłużej w pamięci, to genialna gra aktorska Macieja Musiała. Tak podsumowując wszystko, to “Sala samobójców. Hejter” jest filmem na prawdę godnym uwagi i wartym polecenia.
FABUŁAFilm „Sala samobójców” jest mozaiką przeróżnych postaci, osobowości i charakterów. Na tapetę zostały wystawione losy Dominika (Jakub Gierszał), z pozoru zwyczajnego nastolatka, którego wciąż zajęci rodzice karierowicze (Agata Kulesza i Krzysztof Pieczyński) zapewniają jedynie dobra materialne. Chłopak mógłby pozwolić sobie na wiele, byleby zgadzało się to z wizerunkiem jaki mu stworzyli. Traktują go jak gliniany wytwór, z którego chcą stworzyć swoje podobieństwo. Elitarna szkoła znana z wysokiego poziomu, pusty dom i sprzątaczka to jego codzienność. Chłopak nie ma do czynienia z jakimikolwiek ludzkimi odruchami, współczuciem, miłością czy akceptacją. W ferworze błędnego przeświadczenia o swojej wyższości nad innymi i braku kontaktu z bezmyślnymi i egoistycznymi rodzicami wpada w pułapkę. Przez szorstkość z jaką jest traktowany w domu staje się arogancki i nonszalancki. Nie radzi sobie w sytuacji konfliktowej i ucieka od świata rzeczywistego. Wobec niezrozumienia z jakim się spotyka i jego czułą wrażliwością izoluje się od zepsutego jego zdaniem świata. Zamyka się w swoim ponurym pokoju odcięty od lodowatych rodziców oraz elitarnego towarzystwa, a jedyną drogą ucieczki staje się Internet. W wirtualnym świecie czuje się bezpiecznie. Przenosi się do wygenerowanego komputerowo środowiska gdzie tworzy awatara na wzór swoich wyobrażeń. Ważną rolą dla Dominika w nowej przestrzeni staje Sylwia (Roma Gąsiorowska), w której dzięki regularnym spotkaniom w Sali Samobójców zakochuje się. To ona wprowadza Dominika w wirtualny świat. Okazuje się jednak wyrachowaną manipulantką i przekonuje go do swoich reguł gry przez co Dominik przestaje odróżniać świat prawdziwy od tego wymyślonego. Głuchy na słowa w ostateczności zaniepokojonych rodziców i zadużony po uszy w nieznajomej robił wszystko by być jak najbliżej wyimaginowanego, nieistniejącego I ZNACZENIEW przypadku „Sali Samobójców” mamy do czynienia z bardzo aktualnymi i istotnymi problemami młodego pokolenia jakimi jest uzależnienie od Internetu i nieprawdziwe relacje ze społecznością wirtualną. Kolejną kwestią w filmie jest także homofobiczne podejście rówieśników głównego bohatera do homoseksualizmu natomiast bez nadawania temu wielkiej wagi. Bez wątpienia jest to film ważny i potrzebny, ponieważ porusza problemy młodych ludzi, którzy szczególnie w okresie dojrzewania mają problemy z emocjami i próbują doznać akceptacji i uznania zamykając się na świat. To, co ukazuje się na ekranie czyli wszystkie perypetie Dominika to cierpienie, wołanie o pomoc, miłość i zrozumienie. Jan Komasa zdecydował się na odważne ukazanie desperacji i dramatu śmierci samobójczej. Sama scena śmierci ukazana w „Sali Samobójców” jest bardzo teatralna kiedy główny bohater na podłodze klubu wije się i umiera na oczach ludzi, którzy myślą że jest pijany. Mimo patosu tego krzyku rozpaczy widowisko to jest wyjątkowo emocjonalne, wręcz odczuwa się ból kresu życia. Problematyką jaka poruszona jest w filmie jest także brak zainteresowania swoim dzieckiem, jego rozterkami i oszukiwanie samego siebie, że nie ma problemu. Oprócz tego film opowiada o uczuciach i ukazuje negatywne skutki destrukcyjnej siły Internetu i to dzięki temu nowoczesnemu wątkowi trafia do młodych ludzi. Komasa przedstawia widzom obraz niesamowitej samotności i braku zrozumienia w dobie zachwianej komunikacji face to ALTER EGOAnimacja komputerowa zastosowana w „Sali Samobójców” bogato uzupełnia samą fabułę. Wizualna koncepcja wydaje się być inspirowana stylem mangi. Reżyser zbudował scenę destrukcji bohatera na wzór gry wideo. Sceny zainscenizowane w wirtualnym świecie, dobry montaż i konwencje społeczne w duchu animacji dodają dramaturgii i mroczności całej idei filmu. Ten nowy, być może rozwojowy, trend nadania kinematografii współczesnej innowacyjności i nieszablonowych relacji istniejących w świecie wirtualnym niesamowicie urozmaica kwintesencję całego motywu filmu. Obrazy komputerowe urzekają kolorystyką, dynamicznością i detalicznością, szczególnie w kwestii mimiki postaci. Barwna awatorowość i inność przedstawiona w „Sali Samobójców” wprawia w nie lada osłupienie. Wykorzystane animacje cyfrowe znakomicie przedstawiają przenikające się dwa życia – realne i wirtualne. Ziarniste kadry nadają paradokumentalnego charakteru, który pomaga na wczucie się w atmosferę przedstawianej historii. Kunsztu całości dodaje wykorzystana ścieżka dźwiękowa. Muzyka niemal doskonale wtapia się w przedstawiany obraz. Cyfrowa forma życia staje się dla Dominika jedyną drogą ucieczki od rzeczywistości, która jest dla niego źródłem traumy. W pułapce nowoczesnych technologii audiowizualnych i zbawiennego, aczkolwiek załamanego, obrazu rzeczywistości główny bohater realizuje swoją potrzebę uznania i im dalej w film tym gra aktorska Jakuba Gierszała wcielającego się w rolę Dominika nie zachwyca. Główny bohater jest mało autentyczny. Jego ataki wściekłości są dla mnie skrajnie przerysowane. Ewidentnie młody aktor próbował wczuć się w rolę i przekazać całą jej intencję , lecz niestety zamiast tego stworzył mało realistyczną postać. Jego gra momentami była aż nadto ekspresyjna co męczy oko i jednocześnie stawia widza w niezręcznej sytuacji, przecież należałoby mu współczuć, prawda? Nic bardziej mylnego. Widok chłopaka życzącego matce cierpienia obudził we mnie pogardę do tej postaci i nie przypominam sobie by jakakolwiek inna osobowość wzbudziła we mnie taką irytację. Wobec podejmowanych przez niego decyzji, naiwnego i egoistycznego podejścia do życia żywiłam jedynie negatywne uczucia. Jego problemy i stopień niedojrzałości co prawda były trudną do odegrania rolą, a aktor młody i debiutujący jednak nie liczyłam na tak dużą dawkę smutku i melancholii Dominika. Brakowało mi choć minimalnego emocjonalnego wypełnienia bohatera co nadałoby mu trochę ożywienia. Jednakże do nieudanej gry aktorskiej zdecydowanie nie należą role genialnej w oziębłość i obojętność Agaty Kuleszy, powściągliwego aczkolwiek przejmującego Andrzeja Pieczyńskiego oraz zasługującej na szczególne uznanie Romy Gąsiorowskiej. Wszyscy wyżej wymienieni aktorzy spisali się na medal i w wybitnie przekonujący sposób wcielili się w wyreżyserowane Jana Komasy „Sala samobójców” wypełniony jest postaciami dość niesympatycznymi i bezuczuciowymi. Wymaga to od widza pewnej formy akceptacji i odnalezienia się w tym dziwnym nieautentycznym świecie. „Salę samobójców” zdecydowanie bronią wyjątkowe sekwencje świata wirtualnego. Cisza po zakończeniu filmu odzwierciedla emocje jakie targają widzem po seansie. Można się śmiać z przerysowanego aktorstwa głównego bohatera, płakać nad tragizmem jego postaci, współczuć rodzicom ale ja wolałam milczeń i zastanowić nad zgubnym dążeniem do doskonałości, aprobaty i pieniędzy. Film cechuje to, że nawet w scenach poważnych, owianych smutkiem czy dramatycznych pozwala na głębsze rozmyślania nad wątkiem przedstawionym w produkcji. „Sala samobójców” przedstawia fatalną kondycję współczesnej młodzieży i braku umiejętności radzenia sobie z emocjami. Natomiast frapująca i efektywna realizacja nie spowoduje czerpanie przyjemności z autokarykaturnej i demonicznej postaci beznadziejnie granej przez Jakuba Gierszała. Mimo tego z czystym sumieniem oceniam filmowy obraz Jana Komasy zasłużenie na 8/10. Dochód: $ 0 Czas trwania: 1godz. 50min. Data wydania: 2011-03-04 Reżyseria: Jan Komasa Scenariusz: Jan KomasaOverview. Dominik is an ordinary boy. He's got loads of friends, the hottest girl in school, rich parents and money to spend on brand-name clothes. But one innocent kiss with a mate changes everything. He begins to isolate himself from the outside world, spending all his time on his computer. He meets an anonymous girl who introduces him to the
Rozterki młodego histeryka 5 Bombastyczny tytuł przywodzący na myśl amatorskie próby literackie nastolatek, bohater z emo-grzywką, porównania do Avatara (2009) i Social Network (2010) – sporo jest powodów, aby film w reżyserii Jana Komasy z góry potraktować jako kuriozum i obejść szerokim łukiem. Byłaby to reakcja zrozumiała, choć w pewien sposób krzywdząca, gdyż Sala samobójców - mimo swoich słabości - jest pewnym powiewem świeżości i komentarzem na temat współczesnej młodzieży i jej nastawienia do świata. Sala samobójców (2011) - Aleksandra Radwańska, Jakub Gierszał, Aleksandra Hamkało Komentarzem o tyle ciekawym, że dotyczącym zjawisk bardzo dynamicznych, których tempo zmian stale przyspiesza, zmieniając się w nieustanny wyścig – przegrany odpada i przestaje liczyć się w jakiejkolwiek rozgrywce. Reżyser w filmie rozrysowuje ten problem na dwóch płaszczyznach: z jednej strony pokazuje mechanizm bullyingu nowej ery, w której pięść i wyzwiska zastąpiły komentarze na Facebooku i YouTube. Witamy w czasach paranoi i odłączenia – medialnej zawieruchy, pośrodku której zostaniesz zredukowany do krótkiego filmiku o umieraniu w kiblu w dyskotece. Porażka przestała być prywatną sprawą – zamieniła się w popularnego newsa przesyłanego mailem. Szkoda tylko, że motyw ten pojawia się ledwie na moment, spinając Salę samobójców czymś na kształt autotematycznej klamry. Zdecydowanie więcej miejsca poświęcono drugiemu wątkowi, w którym Komasa bierze na tapetę temat alienacji i odseparowania od świata. Przedstawia swego rodzaju polski odpowiednik hikikomori: ludzi, którzy zerwali więzi z outernetem i zabarykadowali się w swoich pokojach na lata, by pielęgnować własne lęki i egzystować dalej już tylko w obrębie rzeczywistości wirtualnej. Taki właśnie jest Dominik, alienujący się z powodu docinków na temat swej orientacji seksualnej oraz Sylwia, od lat nieopuszczająca swojego domu. Obydwoje odczuwają wstręt do świata, odnajdując spokój w internetowym alterlife, wypełnionym fantastycznymi konstrukcjami, zależnymi tylko od woli ludzi żyjących w miejscu, gdzie nie obowiązują krępujące zakazy. Sala samobójców (2011) - Jakub Gierszał, Bartosz Gelner, Wiesław Komasa Problem jednak w tym, że rzeczywistość jaką wykreował reżyser, jest mało przekonująca i trąci tanim dydaktyzmem. Co więcej, opiera się na prostym, czarno-białym podziale, w którym szarości właściwie nie występują, a każdy element wydaje się mocno przejaskrawiony. Nie wystarczy fakt, że rodzice Dominika trzymają go w inkubatorze pieniędzy i drogich gadżetów, nie przykładając się do wychowania – trzeba jeszcze uczynić ojca obojętnym i oschłym, z matki zrobić wulgarną histeryczkę, a obojgu dopisać romanse na boku, aby widz nie miał wątpliwości, że obcuje z dysfunkcyjną rodziną. Nie lepiej jest z samym Dominikiem: zamiast wrażliwego chłopaka, dotkniętego szkolnymi szykanami, otrzymujemy antypatycznego, histerycznego, egocentrycznego emo, który nie potrafi nic zrobić z własnym życiem i oskarża innych o swoje porażki. I wreszcie sama „Sala samobójców”, zbudowana na zasadzie wirtualnej sekty, której członkowie są poddawani działaniu dość pokrętnej ideologii, a Sylwia – królowa i guru jednocześnie – wedle własnych zachcianek karze odcięciem od dostępu do zamkniętego kręgu, dającego poczucie bezpieczeństwa i przynależności do grupy. Na dodatek reżyser próbuje grać na uczuciach widza jak na organach; miast dozować napięcie, kroczy od jednego przesilenia do kolejnego, wciągając widza w sam środek szaleństwa rozbudzonego przez nawał emocji. Nie jestem zwolennikiem takich zabiegów, trzeba jednak przyznać, że momentami się one sprawdzają: kiedy ojciec (dobra rola Krzysztofa Pieczyńskiego) z wściekłością wyrywa kabel od Internetu, wprawiając syna w stan histerii; gdy w szpitalu matka (nieco sztywna Agata Kulesza) wymyśla lekarzowi lub w momencie, kiedy Dominik miota się po pokoju po przeczytaniu komentarzy do wpisu kumpla (Jakub Gierszał wydaje się stworzony do grania takich rozwrzeszczanych postaci na granicy załamania nerwowego). Mam wrażenie, że chwilami Komasa przesadza, dociska pedał gazu do oporu, chcąc wycisnąć z widza jeszcze więcej współczucia. Zamiast tego jednak wprawia w stan irytacji lub wywołuje śmiech. Scena coming outu i całowania posągu jest absurdalna, nawet jeśli nosi posmak młodzieżowego żartu; pełne emfazy komentarze Dominika i egzaltowane słowa, jakie wypowiada do matki, budzą uśmiech politowania, a finałowa scena z Sylwią wydaje się zbyt oczywista. Mam zresztą za złe reżyserowi sposób, w jaki ów finał rozegrał: przez cały film w miarę konsekwentnie budował portret postaci oraz ich system wartości i zamiast wyciągnąć konsekwencje z obranej przez Sylwię i Dominika konkretnej drogi postawić kropkę nad „i”, robi nagle woltę i serwuje istne sucide love story z irytującą konkluzją, że „mimo wszystko coś dobrego z tego wyszło…”. Sala samobójców (2011) - Jakub Gierszał, Bartosz Gelner, Aleksandra Radwańska Szkoda tym bardziej, że pod względem technicznym film jest naprawdę dobrze zrobiony. Bez zbytnich fajerwerków, ale z klimatem, dobrym montażem i zdjęciami. Tyczy się to szczególnie sekwencji realizowanych w rzeczywistości wirtualnej: przyznam szczerze, że spodziewałem się jakiejś taniej imitacji Second Life’a, tymczasem owszem, imitacja jest… ale wyjątkowo udana. Animacja zaskakuje płynnością, modele postaci nawiązują do japońskiej popkultury, a w rozwiązaniach scenograficznych można się doszukać inspiracji Katedrą (2001) czy serią Final Fantasy. Są one jednak tak zręcznie zrealizowane, że o żadnym plagiacie nie może być mowy. Wszystko skrzy się kolorami, rozbrzmiewa sugestywną muzyką i mimo lekkiej kanciastości i pewnych uproszczeń może się podobać. Dokładając do tego sprawną grę aktorską (podobała mi się zwłaszcza Roma Gąsiorowska w roli Sylwii – ciekawe połączenie melancholii i bezwzględności), dobrze dopasowaną muzykę i sprawność w opowiadaniu fabuły naprawdę można mieć żal, że wszystko rozpłynęło się w histerycznych krzykach i przejaskrawionych postaciach. Była szansa na naprawdę dobry film o fenomenie współczesności, podany w niebanalny i nowoczesny sposób. Szansy tej jednak nie wykorzystano do końca. Adnotacja: recenzja ukazała się pierwotnie na portalu EFantastyka.
Recenzje filmu Sala samobójców (2011) - Mający problemy emocjonalne chłopak, wrażliwy Dominik, nawiązuje w internecie kontakt z tajemniczą dziewczyną, która wprowadza go doMaciej Musiałowski i Julia Wieniawa wkraczają do "Sali samobójców!" Prezentujemy teaser filmu SALA SAMOBÓJCÓW. HEJTER - drugiej części produkcji, która na st .
sala samobójców cały film 2011
