4 semestry, 450 godzin, 180 godzin praktyk zawodowych- wersja z dodatkowym modułem pedagogiki specjalnej; 4 semestry, 390 godzin, 120 godzin praktyk-wersja bez dodatkowego modułu pedagogiki specjalnej. Studia podyplomowe organizowane będą w formule polegającej na łączeniu zajęć stacjonarnych z zajęciami prowadzonymi w trybie on-line.
Program terapeutyczny dla dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi prowadzony metodą ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne Metody i programy » Terapia pedagogiczna » Program terapeutyczny dla dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi prowadzony metodą ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne Wprowadzenie Wstęp I. Charakterystyka grupy terapeutycznej. II. Cele i zadania programu. III. Zasady prowadzenia zajęć. IV. Przewidywane osiągnięcia uczniów. V. Przykłady ćwiczeń wykorzystywanych w programie. VI. Baza lokalowa i sprzęt VII. Ewaluacja programu VIII. Przykładowe scenariusze zajęć Załączniki (plik ZIP do pobrania): Arkusz zapisu Obliczanie srednich wyników w poszczególnych kategoriach Profil Ankieta dla Ankieta dla Ankieta ewaluacyjna dla nauczycieli uczestniczących w zajęciach Scenariusz zajęć terapeutycznych prowadzonych metodą Weroniki Scenariusz zajęć terapeutycznych prowadzonych metodą Weroniki Sherborne Wprowadzenie Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny jest ruch i jego rola w przyrodzie. Nie jest przesadne stwierdzenie, że bez ruchu nie byłoby istnienia. Ruch towarzyszy życiu człowieka od narodzin do śmierci, ujawniając się w różnych formach jego aktywności. Jest to na przykład „ruch użytkowy” związany z życiem codziennym i zaspokajaniem różnych potrzeb człowieka; „ruch profesjonalny” wykonywany w uprawianym zawodzie; „ruch ekspresyjny” za pomocą którego człowiek wyraża swoje emocje; ruch, który służy nawiązywaniu kontaktów i komunikowaniu się z otoczeniem. Język ruchu, lub inaczej „język ciała” stanowi około 70 % komunikacji interpersonalnej i jest on niezbędny nie tylko w życiu osób głuchych, czy w pracy aktorów ale także w porozumiewaniu się nas wszystkich z otoczeniem. Już starożytni filozofowie Platon i Arystoteles w swoich pismach wskazywali jak istotne możliwości dla rozwoju intelektualnego niesie doświadczenie fizyczne płynące z ciała ludzkiego. Znaczenie ruchu dla rozwoju osobowości człowieka wykazali i wykorzystali praktycznie pedagodzy żyjący w wieku XIX i XX między innymi: Rudolf Steiner - twórca antropozofii i teorii eurytmii. Emil Jacques - Dalcroze - twórca nowoczesnego wychowania muzycznego opartego na gimnastyce rytmicznej. Rudolf von Laban - twórca nowoczesnej kinetografii oraz gimnastyki twórczej. Szczególną rolę odegrały tutaj studia nad ruchem ludzkim prowadzone przez Rudolfa Labana. Jego zdaniem zdrowe dzieci rodzą się z potencjalną zdolnością wykonywania wszystkich ruchów. Ich rozwój ruchowy przebiega od spontanicznej ekspresji ruchowej naturalnej dla małego dziecka do usztywnienia, zahamowania i nadmiernego kontrolowania ruchów przez ludzi dorosłych. Niemowlęta poruszają się swobodnie, w sposób naturalny, ich ruchy są słabo skoordynowane, lecz poziom koordynacji wzrasta wraz z wiekiem dziecka. Ruchy dziecka wywodzą się z odziedziczonego wzorca genetycznego i zależą od czynników oddziałujących na centralny system nerwowy. Otoczenie społeczne w jakim rozwija się człowiek kształtuje również jego sposób poruszania się. R. Laban interesował się również człowiekiem w sytuacji pracy. Stwierdził, że najczęściej człowiek siedzi (przy biurku, stole, maszynie) wykonując stale te same czynności. Pozycja ta pozostaje w sprzeczności z potrzebami zdrowego człowieka a przede wszystkim dziecka. We współczesnej cywilizacji dochodzi do stopniowego ograniczania ruchów i w konsekwencji do powolnej eliminacji naturalnej kinetyki ciała. Dzieciom zabrania się wielu form zachowania, a znaczną część czasu spędzają one siedząc w ławkach szkolnych. Po osiągnięciu dorosłości sytuacja nie zmienia się, bo większość zawodów wymaga pozostawania przez dłuższy czas w bezruchu lub też aktywność ruchowa człowieka jest ściśle ograniczona do pewnych sekwencji ruchowych powtarzanych podczas pracy. Tylko niewiele osób doświadcza pełnej swobody ruchu, a więc realizuje jedną z podstawowych potrzeb ludzkich. To ciągłe ograniczanie swobody ruchu począwszy od wczesnego dzieciństwa poprzez okres dorastania aż do dorosłości prowadzi do wzrastania wewnętrznego napięcia. Jest ono groźne dla zdrowia jednostki jeśli okresowo nie zostanie rozładowane. Bycie w otoczeniu, które nieustannie ogranicza naturalne potrzeby swobody ruchu, jest przyczyną stresów psychicznych, stanów niepokoju i zahamowań. Wiedzie to do utraty wiary we własne możliwości w rezultacie czego człowiek zamyka się w sobie, odsuwa się od innych, traci kontakt z otoczeniem. Tak więc ruch umożliwia człowiekowi nawiązanie fizycznego kontaktu z otaczającą go rzeczywistością i jest warunkiem jego zdrowia psychicznego. Za najważniejsze potrzeby uznał R. Laban: potrzebę ruchu, potrzebę odprężenia, potrzebę ekspresji i tworzenia. Te wszystkie wyżej wymienione potrzeby człowiek może zaspokoić tańcząc, tworząc własne kompozycje ruchowe; dzięki czemu wyraża swoje uczucia odzyskuje poczucie swobody, relaksuje się. Tak więc ruch z jednej strony ma istotne znaczenie dla rozwoju osobowości człowieka, z drugiej zaś może stać się istotnym elementem terapii. Metoda Ruchu Rozwijającego opracowana przez Weronikę Sherborne jest oparta o założenia gimnastyki ekspresyjnej (twórczej) R. Labana. Jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych metod terapii ogólnorozwojowych w Polsce. Znalazła ona zastosowanie w pracy z dziećmi przejawiającymi różnorodne dysfunkcje. Dostosowana do możliwości i potrzeb dzieci niepełnosprawnych może być wykorzystywana w celach terapeutycznych. Ruch Rozwijający to metoda wspierająca i stymulująca rozwój psychofizyczny dziecka. W swych założeniach nawiązuje do wczesno dziecięcych doświadczeń, wykorzystuje dotyk, ruch - bazując na wzajemnych relacjach fizycznych ćwiczących partnerów. Młody człowiek ma szanse na poznanie własnego ciała, a także poszerzenie świadomości społecznej i ukształtowanie lepszego kontaktu z drugą osobą. Prowadzenie zajęć z wykorzystaniem wymienionej metody wpływa na rozbudzanie inwencji twórczej oraz rozwój swobody i spontaniczności w wyrażaniu siebie za pomocą gestów i ruchów. Rozbudzanie świadomości społecznej odbywa się w zabawach relacyjnych, w których dziecko wchodzi w kontakt z drugą osobą. Bycie blisko innego człowieka wytwarza w dziecku poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego i fizycznego. Służą temu ćwiczenia, w których jeden z partnerów aktywnie wspiera drugiego, pomaga mu i opiekuje się nim (ćwiczenia typu „Z”). Inną odmianę zabaw relacyjnych stanowią ćwiczenia wykonywane w parach, w małych lub większych grupach. Oparte głównie na przenoszeniu ciężaru ciała z jednej osoby na drugą (ćwiczenia typu razem). Kolejnym typem ćwiczeń są zabawy, których ogólnym założeniem jest uświadomienie własnej siły bez użycia agresji i wypróbowywanie jej przeciw sile partnera (ćwiczenia typu przeciw). Wszystkie wymienione rodzaje ćwiczeń wiążą się z rozwojem samokontroli i pozytywnego myślenia o drugim człowieku a także z odpowiedzialnością za użycie własnej siły. Rozwój świadomości własnego ciała odbywa się poprzez doświadczenie poszczególnych jego części - wyczucie stóp, kolan, bioder, tułowia podczas zabaw na 3 poziomach: wysokim (marsz, bieg, chód), średnim (skłony) i niskim (czworakowanie, turlanie się, czołganie). Dzięki tej metodzie odwołujemy się do „języka ciała”. Dziecko wchodzi w głębszy kontakt z innymi, uczy się odbierać i przekazywać takie komunikaty niewerbalne jak „lubię cię, akceptuję”. Jest to metoda uwzględniająca zasadę dobrowolności - każdy może uczestniczyć w proponowanych doświadczeniach na miarę swoich możliwości i chęci. Stosując Metodę Ruchu Rozwijającego dążymy do: rozwoju świadomości schematu ciała i integracji poszczególnych jego części rozwoju orientacji w przestrzeni, czasie, w środowisku zewnętrznym rozwoju poczucia bezpieczeństwa, zaufania i współdziałania rozwoju emocji, opanowywania ich, pewności siebie, inicjatywy rozwoju spontaniczności ruchu, zachowań rozwoju sprawności ruchowej rozwoju koncentracji uwagi sposobów komunikowania się umiejętności rozluźniania się, relaksacji Dzieci, które mają częsty kontakt z Metodą Ruchu Rozwijającego stają się bardziej twórcze, spontaniczne w działaniu i dostrzegają istnienie innych ludzi wokół siebie. Ćwiczenia pozwalają na pełnienie przeciwstawnych lecz uzupełniających się ról i zaspokajają potrzebę dawania i brania z zachowaniem równowagi. Młodzi ludzie pozbawieni na zajęciach krytyki i oceniania chętnie mobilizują się do pokonywania trudności i sprawdzania się w sytuacjach trudnych. Metoda Ruchu Rozwijającego niosąca radość i swobodę jest doskonałą zabawa dla dzieci, jak również prowadzących i współuczestniczących dorosłych. Wstęp Z roku na rok w szkole rozpoczyna naukę coraz większa liczba dzieci z zaburzeniami w sferze emocjonalnej, zaburzona koncentracją uwagi, mało sprawnych ruchowo, z wadami postawy, wadami wymowy oraz sprawiających trudności wychowawcze. Wychodząc naprzeciw potrzebom szkoły i chcąc włączyć się w proces terapii uczniów z różnymi dysfunkcjami stworzony został ów program. Oparty jest on na Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. „Terapia Ruchem Rozwijającym” wspiera i stymuluje rozwój psychofizyczny dziecka, wywiera wpływ na sferę emocjonalna i motoryczną. Sprzyja także rozwojowi wyobraźni i pomysłowości dzieci, kształci orientację w schemacie ciała i przestrzeni, rozwija zdolność koncentracji uwagi. Dzięki tej metodzie dzieci zdobywają zaufanie do siebie i otoczenia, kształtuje się pozytywnie w nich obraz samego siebie i właściwe nastawienie do świata. Taka postawa jest źródłem motywacji do działania i otworzenia się na nowe doświadczenia, co ma decydujące znaczenie w procesie uczenia. Prezentowany program przeznaczony jest do terapii dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i społecznymi oraz jest jednym z etapów zajęć logopedycznych dla uczniów mających trudności w swobodnym wypowiadaniu się pisaniu i czytaniu. I. Charakterystyka grupy terapeutycznej Program terapeutyczny przeznaczony jest dla uczniów w przedziale wiekowym od 6 do 12 lat. W grupie znajdują się dzieci nadpobudliwe, z zaburzeniami w sferze emocjonalnej, mające problemy z nawiązywaniem kontaktu z rówieśnikami, autystyczne, dyslektyczne oraz z zaburzeniami koordynacji ruchowej. Dobór uczniów odbywał się w oparciu o wywiad z rodzicami, nauczycielami, pedagogiem szkolnym, opinie Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej i obserwacji na zajęciach logopedycznych. Wielu z nich uczęszcza na gimnastykę korekcyjną, a ćwiczenia prowadzone Metodą Ruchu Rozwijającego mają być jednym z etapów osiągnięcia pozytywnych efektów w terapii i wyrównywaniu deficytów rozwojowych. Zajęcia prowadzone są przez p. Ewę Jurasik (logopeda) i p. Ewę Pyjos (nauczycielka nauczania zintegrowanego). II. Cele i zadania programu Celem programu jest pomoc w rozwoju osobowości i fizycznej strony dziecka poprzez: rozwój orientacji w przestrzeni, w czasie, w środowisku zewnętrznym; rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania (do siebie i do partnera), współdziałania, partnerstwa; rozwój emocji, opanowywania ich, inwencji własnej, pewności siebie, inicjatywy, rozwój spontaniczności ruchu, zachowań, rozwój sprawności ruchowej i koncentracji uwagi, sposób komunikowania się, integrację środowiska w którym jesteśmy, umiejętność rozluźniania się po okresie napięcia, koncentracji. III. Zasady prowadzenia zajęć Projektując i prowadząc zajęcia Metodą Weroniki Sherborne kierujemy się następującymi zasadami: uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne, staramy się nawiązać kontakt z każdym dzieckiem, zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne, dawać możliwość przeżywania radości, uczestniczymy czynnie w zajęciach ćwiczymy i bawimy się z dziećmi, przestrzegamy prawa dziecka do podejmowania własnej decyzji, zauważamy i stymulujemy aktywność dziecka, nie krytykujemy dziecka, chwalimy dziecko nie tyle za efekt, ale również za jego starania i wysiłek, unikamy stwarzania sytuacji rywalizacji, rozszerzamy stopniowo krąg doświadczeń społecznych (najpierw ćwiczenia w parach, potem w trójkach i z całą grupą), większość ćwiczeń, szczególnie początkowych prowadzimy na poziomie podłogi, zaczynamy od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając, zmniejszamy udział swojej inicjatywy na rzecz aktywniejszego udziału dziecka, proponujemy na przemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne, w razie potrzeby pomagamy w wykonywaniu ćwiczenia, czuwamy nad bezpieczeństwem dzieci w czasie ćwiczeń i sprawnym przebiegiem zajęć, mamy zawsze na uwadze samopoczucie dziecka, pytamy je o przyzwolenie na intensyfikowanie jego doznań, uczymy dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby, dbamy także, aby dziecko znalazło się w pozycji dominującej (przez zmianę ról), planujemy początek zajęć tak, aby zawierał propozycje ćwiczeń dających poczucie bezpieczeństwa i bliskiego kontaktu, na zakończenia zajęć proponujemy ćwiczenia wyciszające. Podczas prowadzenia zajęć dodatkowo obserwujemy dzieci biorąc pod uwagę następujące elementy: zdolność do koncentracji uwagi, znajomość części ciała, postawę twórczą, kreatywność, nastrój, ekspresję emocji, zdolność do relaksu, reakcję na kontakt fizyczny, reakcję na stres (trudne ćwiczenia), zdolność nawiązywania kontaktu z obcą osobą, stosunek do zajęć, stosunek do innych dzieci, stosunek do grupy i zabaw grupowych, aktywność fizyczną, sprawność motoryczną, prawidłowe oddychanie, artykulacje głosek. IV. Przewidywane osiągnięcia uczniów Po realizacji programu terapii dziecko: lepiej komunikuje się z rówieśnikami - potrafi wyrazić swoje potrzeby w adekwatny sposób, pomaga osobom starszym i słabszym, umie zwrócić się z prośbą do kolegi o pomoc i podziękować za nią staje się odpowiedzialne za wykonanie zadania, za osobę którą się opiekuje - umie dostrzegać różnice miedzy wymaganiami stawianymi starszym i młodszym dzieciom, rozumie, że jako starsze mają one więcej obowiązków w grupie zróżnicowanej pod względem wieku, potrzeb i możliwości, przejmują więcej odpowiedzialności. potrafi zachować zasady bezpieczeństwa nie tylko w czasie ćwiczeń ale w różnych sytuacjach życiowych jest bardziej otwarte i kreatywne w myśleniu i działaniu, inicjuj zabawę. swobodnie i bez zahamowań bierze udział we wszystkich formach aktywności. nie boi się wchodzić w relacje interpersonalne z dziećmi i dorosłymi - potrafi odwzajemniać uczucia pozytywne i lepiej radzi sobie z kontrolowaniem uczuć negatywnych. umie zachować odpowiedni dystans w stosunku do dorosłego wiedząc, że jest to osoba mu życzliwa pomocna. ma opanowane określone doświadczenia ruchowe, które mogą być zastosowane w wielu innych zadaniach fizycznych. lepiej koncentruje się na powierzonych mu zadaniach, wykonuje je dokładnie, starannie i do końca. V. Przykłady ćwiczeń wykorzystywanych w programie W programie terapii opartym na Metodzie Ruchu Rozwijającego wykorzystywane są ćwiczenia zawarte w książce M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyskiej „Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”. Cykl ćwiczeń podzielonych jest na 4 grupy: ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała. ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu z partnerem i grupą. ćwiczenia twórcze. 1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała Dzięki tym ćwiczeniom dzieci potrafią nazywać poprawnie części ciała: uczą się ich wyczuwania, kształcą świadomą kontrolę ciała i jego ruchów oraz zachowania. Do najważniejszych części ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej, należą: stopy, kolana, uda, nogi. Są one szczególnie ważne, gdyż tworzą fizyczną całość z podłożem, po którym stąpamy. Kontrola ich jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi ciała. Przykłady ćwiczeń (ćwiczenia indywidualne) Wyczuwanie brzucha pleców i pośladków: leżenie na plecach leżenie na brzuchu ślizganie się w kółko na brzuchu, na plecach siedząc - przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków) siedząc: a) kręcenie się w kółko na pośladkach, b) przewrót na plecy siedząc - przyciąganie kolan, chowanie głowy, rozprostowywanie się do pozycji leżącej czołganie się na brzuchu, do przodu, z wyciąganiem i zginaniem na przemian rąk i nóg czołganie się na plecach do przodu z wyciąganiem i zginaniem na przemian rak Wyczuwanie nóg i rąk Wyczuwanie kolan siedząc: podciąganie kolan do siadu skulnego pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór) w siadzie prostym - rozcieranie i poklepywanie kolan maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan Wyczuwanie nóg (w ruchu): chodzenie, bieganie na sztywnych nogach chodzenie, bieganie na miękkich (gumowych) nogach Wyczuwanie nóg - siedząc (nogi wyprostowane): dotykanie palcami stóp podłogi uderzanie o podłogę piętami uderzanie o podłogę całą stopą szybko i wolno Wyczuwanie łokci - siedząc (kolana zgięte): dotykanie łokciami kolan dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie Wyczuwanie twarzy - siedzenie w kole: wytrzeszczanie oczu (oczy duże), mrużenie oczu zabawne miny Wyczuwanie całego ciała: leżenie na plecach turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione) leżenie z rękami wzdłuż ciała (napinanie i rozluźnianie mięsni) 2. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. Ćwiczenia te ściśle związane są z wyżej opisanymi gdyż dziecko powinno poznać siebie mieć pewność w działaniu aby łatwiej nawiązać kontakt z innymi. Umożliwiają one poznanie otoczenia dzięki czemu dziecko czuje się swobodnie i bezpiecznie. Wszystkie ćwiczenia z tej grupy odbywają się na podłodze i polegają na przemieszczaniu się. Przykłady ćwiczeń: Ćwiczenia indywidualne Ślizganie się na brzuchu i na plecach Czołganie się na brzuchu i na plecach Maszerowanie i bieganie z jednoczesnym unoszeniem wysoko kolan Czworakowanie, obchodzenie przeszkody nad pod, przez, dokoła Ćwiczenia w parach jedna osoba robi mostek, a druga obchodzi ja na czworaka, przechodzi pod przez, nad, dokoła Ćwiczenia w grupie grupa tworzy „tunel” - reszta czołga się pod tunelem na plecach, na brzuchu 3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą. Są to ćwiczenia, w których partner „bierny” jest pod opieką osoby „aktywnej”. Uczestnik dzięki współpracy z drugą osobą poznaje swoją siłę fizyczną, uczy się wyczucia współpartnera. Ćwiczenia te dają możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego rozwijają i uczą koncentracji; uczą współdziałania w czasie ćwiczeń. Są one dobrą zabawą wywołującą niekiedy śmiech, okrzyki; pomagają ujść nagromadzonym emocjom i napięciom. Przykłady ćwiczeń Ćwiczenia „z” w parach (partner „aktywny” i partner „bierny"): pozycja siedząca - ćwiczący siedzi opierając się plecami o partnera nogi ugięte w kolanach pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór (zmiana ról) kładzenia się na przemian plecami na partnera z unoszeniem bioder pozycja stojąca (tyłem): ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na plecach ciągnięcie za przeguby rąk lub łokcie, ćwiczącego leżącego na plecach kołysanie: pozycja siedząca, tworzenie „fotelika” dla ćwiczącego „pasywnego” i obejmowanie go, łagodnie kołysząc do przodu i na boki przyjęcie całego ciężaru ciała partnera: ćwiczący „aktywny” w klęku podpartym „pasywny” kładzie się dowolnie (na plecach, brzuchu, wzdłuż i w poprzek), „aktywny” porusza się po sali w różnych kierunkach. prowadzenia „ślepca” : ćwiczący zamyka oczy i jest prowadzony po sali w różnych kierunkach Są to ćwiczenia dość zaawansowane, dla osób wykazujących już pewien stopień pewności ruchów. Przyzwyczajają one do kontaktu wzrokowego z partnerem. Ćwiczenia „przeciwko w parach” „Skała” - ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym, lub siedzi mocno podparty o podłoże; współćwiczący próbuje przesunąć go pchając lub ciągnąć w różnych kierunkach „Worek” - to samo ćwiczenie jak wyżej ze współćwiczącym leżącym na plecach lub na brzuchu- próba przewrócenia partnera na druga stronę "Paczka"- dziecko zwija się w kłębek a współćwiczący usiłuje rozwiązać paczkę, ciągnąć za nogi i ręce "Przygniatanie"- dzieci ćwiczą w parch. Jedno leży na drugim w poprzek jego ciała. Zadaniem dziecka leżącego pod spodem jest wyczołganie się spod swojego partnera. Ćwiczenia „razem” w parach (obaj partnerzy aktywni): partnerzy siedzą złączeni plecami po czym wstają, nie odrywając się od siebie, napierają na siebie plecami tak aby obydwaj powstali. Następnie próbują usiąść nie tracąc równowagi kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko zgiętymi nogami, ćwiczący trzymają się za ręce lub przeguby; na zmianę kładą się na plecy i są przeciągani przez partnera równowaga: stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce, ćwiczący odchylają się i przechodzą do siadu, a następnie razem wstają „Ludzie do ludzi”- dzieci w parach; osoba prowadząca wydaje polecenia „ręce do rąk” - uczestnicy podają sobie w parach ręce, „stopy do stóp”, uczestnicy dotykają się stopami. Na hasło „ludzie do ludzi”, ćwiczący szybko zmieniają partnera „Przytulamy się” - dzieci parami siadają na podłodze twarzami do siebie, obejmują się ramionami i nogami kołyszą się na boki, poklepują się delikatnie po plecach; głowy spoczywają na ramionach partnerów Ćwiczenia w grupie: „Kołysanie”: dwóch ćwiczących siedzi naprzeciwko, pomiędzy nimi trzeci, kolana lekko ugięte i rozsunięte, ręce wyciągnięte do przodu; ćwiczący w środku jest kołysany przez partnerów Ćwiczenia skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga osobę skaczącą trzymając ją za dłonie i łokcie „Kanapa” - czterech lub pięciu ćwiczących wykonuje klęk podparty w rzędzie, ćwiczący kładzie się na ich plecach, rząd kołysze się rytmicznie naśladując fale, lub przesuwa się do przodu lub do tyłu wykonując ruchy kołyszące pięciu lub sześciu ćwiczących leży w kole na plecach na znak wszyscy przewracają się jednocześnie na prawy lub na lewy bok pięciu sześciu ćwiczących leży w kole na plecach nie odrywając ramion, zginają ręce w łokciach i próbują połączyć ręce w koło Ćwiczenia te uczą koordynacji w grupie i początkowo mogą okazać się dosyć trudne. 4. Ćwiczenia twórcze. Pozwalają one nawiązać i pogłębić stosunki miedzy ludzkie; dają możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć i niepokoju. Mogą odbywać się w formie pantomimy, tańca. Każdy może być twórcą w stopniu w jakim sobie tego życzy, a płynące stąd przeżycia zadowolenia, radości pomogą osiągnąć harmonię i zwiększą poczucie przynależności do grupy. W celu dostosowania zajęć do potrzeb dzieci z różnymi zaburzeniami i deficytami oraz dla ich uatrakcyjnienia wprowadzane są również elementy gimnastyki korekcyjnej, logorytmiki, zabawy z chustą Klanza, gimnastyki mózgu P. Dennisona, ćwiczenia oddechowe i relaks przy muzyce. VI. Baza lokalowa i sprzęt Zajęcia odbywają się w soboty w wymiarze 1,5 godziny w sali gimnastycznej. Ćwiczący mają pełną swobodę ruchu. Sobotnie przedpołudnie nie koliduje z uczestnictwem w innych kółkach zainteresowań, toteż dzieci przychodzą chętnie i systematycznie. Wykorzystywany sprzęt: materace, małe koce, piłki, szarfy, chusta Klanza. Ćwiczący przynoszą ze sobą niegazowaną wodę mineralną. W zajęciach chętnie biorą udział rodzice i rodzeństwo dzieci ćwiczących. VII. Ewaluacja programu Ewaluacja programu będzie dokonywana sukcesywnie w toku jego realizacji. Ocena skuteczności programu opierać się będzie na obserwacji zachowania dzieci podczas zajęć i odnotowywaniu ich osiągnięć w odpowiednio skonstruowanym Arkuszu Skali Obserwacji Zachowania opracowanym przez M. Bogdanowicz i E. Lubianiec oraz ankiety dla rodziców i uczniów uczestniczących w zajęciach, ankiety dla nauczycieli. SKALE OBSERWACJI ZACHOWANIA I. ZNAJOMOŚĆ CZĘŚCI CIAŁA 0. Nie potrafi wskazać żadnej części ciała 1. Wskazuje 2-3 podstawowe części ciała np. głowa ręka noga. 2. Potrafi wskazać 4-6 części ciała np. głowa, ręka, noga, oko, buzia, nos. 3. Potrafi wskazać 7-9 części ciała np. głowa, ręka, noga, oko, buzia, nos, brzuch, usta, włosy. 4. Potrafi wskazać 10-13 części ciała. 5. Potrafi wskazać 10-14 części ciała. 6. Potrafi wskazać wszystkie części ciała łącznie z brodą, nadgarstkiem, palcami, rzęsami, piętą. II. REAKCJA NA TRUDNE ĆWICZENIA 0. Nie chce wykonać żadnego trudnego ćwiczenia, stawiając silny opór. 1. Wykonuje trudne ćwiczenia zachęcane i przy pomocy ale bardzo rzadko. 2. Wykonuje trudne ćwiczenia przy pomocy. 3. Wykonuje niektóre trudne ćwiczenia bez pomocy, ale wymaga zachęty. 4. Niektóre trudne ćwiczenia wykonuje samodzielnie, bez zachęty. 5. Chętnie wykonuje trudne ćwiczenia. 6. Spontanicznie i chętnie wykonuje wszystkie najtrudniejsze ćwiczenia. III. EKSPRESJA EMOCJI 0. Brak ekspresji emocji lub nie kontrolowana ekspresja, nieopanowanie w reakcjach emocjonalnych w każdej sytuacji. 1. Bardzo silne zahamowanie w wyrażaniu emocji lub bardzo żywe, nadmierne wyrażanie emocji, niewspółmierne do siły bodźca, występujące nagminnie. 2. Zahamowanie w wyrażaniu emocji lub żywe reakcje emocjonalne, bardzo rzadko wyrażane adekwatnie do końca. 3. Emocje i uczucia czasami wyrażane adekwatnie do sytuacji. 4. Emocje i uczucia często wyrażane adekwatnie do sytuacji. 5. Emocje i uczucia bardzo często wyrażane adekwatnie do sytuacji. 6. Emocje i uczucia zawsze wyrażane adekwatnie do sytuacji. IV. NASTRÓJ 0. Apatia albo silne przygnębienie, płaczliwość, rozdrażnienie lub euforyczny nastrój, nieopanowanie w reakcjach emocjonalnych występują w każdej sytuacji. 1. Obojętność albo silne przygnębienie, płaczliwość, rozdrażnienie lub wesołkowatość, zawadiackie zachowania występują nagminnie. 2. Obojętność albo przygnębienie, płaczliwość, rozdrażnienie lub wesołkowatość, zawadiackie zachowania występują bardzo często. 3. Obojętność albo przygnębienie, płaczliwość, rozdrażnienie lub wesołkowatość, zawadiackie zachowanie występują często. albo przygnębienie, płaczliwość, rozdrażnienie lub wesołkowatość, zawadiackie zachowania występują czasami bez wyraźnej przyczyny. Przeważa nastrój pogodny, adekwatny do sytuacji. nastrój pogodny, adekwatny do sytuacji. i adekwatny do sytuacji nastrój występuje zawsze.. V. REAKCJA NA BLISKI KONTAKT FIZYCZNY 0. Silny opór, odmawia jakiegokolwiek kontaktu lub wymusza kontakt, nie chce go przerwać. 1. Bardzo trudno wchodzi w kontakt, długo nie chce go zaakceptować lub nadmiernie klei się. Nie chcąc go przerwać. 2. Zgadza się na kontakt po długiej zachęcie, zachowując wyraźny dystans, lub wchodzi w kontakt zbyt szybko, bez dystansu i nie potrafi go przerwać. 3. Bardzo rzadko utrzymuje kontakt bez oporu i zwykle z pewnym dystansem lub często dąży do bliskiego kontaktu, długo nie chcąc go przerwać. 4. Zwykle po zachęcie pozytywnie reaguje na próby nawiązania kontaktu lub potrafi zachować odpowiedni dystans 5. Utrzymuje kontakt bez oporu, z należytym dystansem. 6. Zawsze chętnie wchodzi w kontakt i utrzymuje go w granicach odpowiedniego dystansu. VI. REAKCJE NA PIESZCZOTY 0. Bardzo silny opór, kategorycznie odmawia przyjmowania i odwzajemniania pieszczot lub bez przerwy je wymusza w sposób bardzo natarczywy. 1. Bardzo niechętnie przyjmuje pieszczoty, nigdy ich nie odwzajemnia lub nagminnie się ich domaga. 2. Bardzo rzadko zgadza się na pieszczoty i bardzo rzadko je odwzajemnia lub zbyt często się ich domaga. 3. Czasami zgadza się na pieszczoty i rzadko je odwzajemnia. 4. Często pozytywnie reaguje na pieszczoty i je odwzajemnia. 5. Chętnie przyjmuje pieszczoty i je odwzajemnia. 6. Zawsze chętnie przyjmuje pieszczoty i zawsze je odwzajemnia. VII. STEREOTYPIA W ZACHOWANIU zachowaniu występują wyłącznie stereotypie. zachowaniu dominują stereotypie. występują często. zdarzają się rzadko. występują wyjątkowo, bardzo rzadko. zanotowano przejawy stereotypii. nigdy nie występują. VIII. POSTAWA TWÓRCZA, KREATYWNOŚĆ proponuje nic nowego. zachowania innych. proponuje własne ćwiczenia. proponuje własne ćwiczenia. proponuje własne ćwiczenia. pomysłowe, bardzo często proponuje nowe ćwiczenia. wyłącznie nowe, pomysłowe zabawy. IX. AKTYWNOŚĆ PODCZAS ZAJĘĆ 0. Opiera się, nie chce uczestniczyć w zajęciach. 1. Bierne, całkowicie poddaje się dorosłemu. 2. Sporadyczne przejawy aktywności własnej jako reakcja na zachętę. 3. Zachęcany, aktywnie uczestniczy w zajęciach. 4. Czasami występuje z inicjatywą ćwiczeń bez zachęty. 5. Aktywne, często inicjuje ćwiczenia. 6. Bardzo aktywne, bardzo często występuje z inicjatywą ćwiczeń. X. PRZEJAWY LĘKU W ZACHOWANIU (PŁACZ, KRZYK, ODMOWA BLISKIEGO KONTAKTU, OBAWA PRZED OTWARTĄ LUB ZAMKNIĘTĄ PRZESTRZENIĄ) 0. Dominują w zachowaniu dziecka. 1. Bardzo często występują. 2. Często występują. 3. Występują w sytuacjach nowych i trudnych, lecz są nasilone. 4. Rzadko występują, zazwyczaj są uzasadnione. 5. Bardzo rzadko występują i są adekwatne do sytuacji. 6. Nigdy nie występują bez przyczyny. XI. ZDOLNOŚĆ NAWIĄZYWANIA KONTAKTU Z DRUGĄ OSOBĄ 0. Opór przed kontaktem, negatywizm. 1. Bierność, obojętność na próby nawiązania kontaktu ze strony drugiej osoby. 2. Reaguje nieufnie na próby nawiązania kontaktu ze strony drugiej osoby. 3. Nieśmiałe próby nawiązania kontaktu z druga osobą i pozytywna reakcja na ich odwzajemnienie. 4. Odwzajemnia zainteresowanie swoja osoba, odważnie wchodzi w kontakt z druga osoba. 5. Odważnie dąży do nawiązania kontaktu z drugą osobą. 6. Kontakty z innymi osobami nawiązuje zawsze i w każdych warunkach. XII. REAKCJA DZIECKA PRZY WEJŚCIU NA ZAJĘCIA 0. Bardzo silny negatywizm, krzyk, płacz przy wejściu na salę, zdecydowanie odmawia udziału w zajęciach. 1. Zawsze dominuje niepewność, wyraźne oznaki niepokoju. 2. Często dominuje niepewność, oznaki niepokoju. 3. Niepewność, oznaki niepokoju występują czasami obok rzadko pojawiających się reakcji pozytywnych (zainteresowanie zajęciami, pogodny nastrój). 4. Bardzo rzadko występuje niepewność, oznaki niepokoju, częstsze są reakcje pozytywne. 5. Często występują reakcje pozytywne, wyrażające zadowolenie i zainteresowanie rozpoczynającymi się zajęciami. 6. Zawsze występuje pogodny nastrój, zadowolenie i zainteresowanie rozpoczynającymi się zajęciami. XIII. REAKCJA NA ZABAWY ZBIOROWE 0. Negatywizm, ostry opór. 1. Niechęć, brak zainteresowania. 2. Czasami, po namowie włącza się do zabaw zbiorowych. 3. Po namowie często w nich uczestniczy. 4. Chętnie uczestniczy w tych zabawach, czasami z własnej inicjatywy. 5. Bardzo często bierze w nich spontaniczny udział. 6. Zawsze bardzo chętnie w nich uczestniczy, domaga się ich. XIV. STOSUNEK DO INNYCH DZIECI PODCZAS ZABAWY 0. Silna agresja i rywalizacja z innymi dziećmi, zazdrość, egoizm, wrogość zawsze występują podczas zabawy z innymi dziećmi. 1. Dominuje niechęć, negatywizm często zdarzają się zachowania agresywne, egoizm, brak reakcji pozytywnych. 2. Często obojętność, czasami zachowanie agresywne, egoizm, sporadycznie występują zachowania pozytywne. 3. Negatywizm i agresja występują rzadko, czasami zazdrość i egoizm, częściej reakcje pozytywne. 4. Bardzo rzadko występują negatywizm i agresja. Częste reakcje pozytywne, takie jak: opiekuńczość, koleżeńskość i współdziałanie. 5. Bardzo często występują zachowania pozytywne wobec innych dzieci. 6. Zawsze występują zachowania pozytywne - opiekuńczość, koleżeńskość, chęć uczestniczenia we wspólnej zabawie. XV. REAKCJA DZIECKA NA INNE DZIECI 0. Brak zainteresowania innymi dziećmi, niechęć wchodzenia z nimi w kontakt. 1. Sporadyczne przejawy zainteresowania innymi dziećmi i ich zabawą. 2. Zachęcane, czasami wchodzi w kontakt z innymi dziećmi. 3. Bawi się wspólnie z innymi dziećmi, czasami je naśladując. 4. Często naśladuje inne dzieci, wchodzi z nimi w kontakt i zaczyna współdziałać. 5. Chętnie naśladuje inne dzieci, dąży do kontaktu z nimi i dobrze współdziała. 6. Zawsze wyrażą chęć pozostawania z dziećmi i współpracy z nimi. XVI. REAKCJA NA DOROSŁEGO PODCZAS ZABAWY 0. Niechęć, opór przed kontaktem. 1. Obojętność. 2. Bardzo słabe, sporadyczne zainteresowanie dorosłym. 3. Sporadyczne pozytywne reakcje na inicjatywę dorosłego, ale rzadko reagowanie na nie. 4. Często pozytywne reakcje na inicjatywę dorosłego, przejawy współdziałania z dorosłym. 5. Współdziałanie z dorosłym, przejawy własnej inicjatywy i zachowań partnerskich. 6. Pełne współdziałanie z dorosłym ze świadomością swojej roli jako partnera zabawy. XVII. AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA NA ZAJĘCIACH 0. Zupełna bierność lub nieprzerwana silnie wzmożona ruchliwość (hiperaktywność). 1. Bardzo słaba aktywność, ospałość lub nienaturalnie wzmożona ruchliwość. 2. Obniżona lub silnie wzmożona ruchliwość występują często. 3. Obniżona lub wzmożona ruchliwość występują czasami. 4. Często aktywność ruchowa na poziomie optymalnym, rzadko obniżona lub wzmożona. 5. Aktywność ruchowa na poziomie optymalnym. 6. Ruchliwość na poziomie optymalnym występuje zawsze. XVIII. SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNA 0. Bardzo niska sprawność motoryczna, całkowita nieporadność ruchowa. 1. Niska sprawność ruchowa, potrzebna pomoc dorosłego. 2. Ograniczona sprawność ruchowa, czasami wymagana jest pomoc dorosłego. 3. Niższa niż przeciętna sprawność ruchowa. 4. Sprawność ruchowa przeciętna. 5. Dobra sprawność ruchowa. 6. Wysoka sprawność ruchowa, wykraczające poza normy rozwojowe danego wieku. XIX. ZDOLNOŚĆ DO RELAKSU 0. Całkowity brak umiejętności odprężenia i relaksowania się, ciągłe silne napięcie mięśni. 1. Bardzo słaba zdolność do relaksu, sporadyczne, chwilowe rozluźnienie. 2. Słaba zdolność do relaksu, zwykle udaje się osiągnąć jedynie krótkotrwałe rozluźnienie. 3. Dłużej trwające stany rozluźnienia i odprężenia osiągane są rzadko. 4. Przeciętna zdolność do relaksu, stany rozluźnienia i odprężenia osiągane są często, ale ich trwałość nie jest jeszcze wysoka. 5. Dobra zdolność do osiągania relaksu, trwałe stany rozluźnienia powstają łatwo. 6. Wysoka zdolność do relaksu, wyjątkowo łatwe i częste osiąganie stanu rozluźnienia. XX. ZDOLNOŚĆ DO KONCENTROWANIA UWAGI 0. Niezdolne do skupienia uwagi na wykonywanym zadaniu. 1. Bardzo rzadko potrafi skupić uwagę pomimo zachęty. 2. Czasami koncentruje uwagę, gdy jest zachęcane przez dorosłego. 3. Czasami koncentruje uwagę bez pomocy dorosłego. 4. Często koncentruje uwagę, gdy jest zainteresowane zadaniem. 5. Dobrze koncentruje uwagę na zadaniu. 6. Zawsze skoncentrowane podczas wykonywania zadań. VIII. Przykładowe scenariusze zajęć SCENARIUSZ ZAJĘC TERAPEUTYCZNYCH PROWADZONYCH METODĄ WERONIKI SHERBORNE TEMAT: ZESTAW ĆWICZEŃ I ZABAW RUCHOWYCH KSZTAŁCĄCYCH KONCENTRACJE UWAGI I ORIENTACJE W SCHEMACIE CIAŁA. CELE OGÓLNE: integracja dzieci poprzez różne formy wspólnych ćwiczeń nawiązywanie kontaktu emocjonalnego z partnerem doskonalenie prawidłowej wymowy kształcenie koncentracji uwagi rozwijanie poczucia bezpieczeństwa i zaufania do współćwiczących CELE OPERACYJNE: dzieci poznają i prawidłowo nazywają części ciała uczą się współdziałania w grupie potrafią zrelaksować się po wysiłku fizycznym doskonalą prawidłową wymowę i przełamują niechęć do mówienia na forum poprzez swobodne wypowiedzi na temat zajęć potrafią na dłuższy czas skupić uwagę na wykonywanym zadaniu dbają o bezpieczeństwo współćwiczącego podnoszą poczucie własnej wartości ŚRODKI DYDAKTYCZNE: materace, koce chusta Klanza muzyka relaksacyjna METODY: praktycznego działania indywidualizacji aktywizująca stopniowania trudności FORMY PRACY: indywidualna zbiorowa LITERATURA: M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyska „Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne w terapii i wymaganiu rozwoju dziecka”. PRZEBIEG ZAJĘĆ I. CZĘŚĆ WSTEPNA Powitanie Zaznaczanie poziomu swoich uczuć na termometrze i uzasadnianie swojego wyboru. Zapoznanie z celem ćwiczeń proponowanym na zajęciach. II. CZĘŚĆ WŁAŚCIWA Zabawa integracyjna „Zrób tak jak ja” - dzieci stoją w kole, kolejno, głośno i rytmicznie wypowiadają swoje imię i demonstrują ćwiczenia, które następnie wykonują wszyscy uczestnicy. „Poznajmy się” - dzieci tworzą dwa koła, które poruszają się w przeciwnych kierunkach. Maszerując uczestnicy dotykają się różnymi częściami ciała (ręka, kolano, ramię, biodro) i podają swoje imię. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała i koncentracji uwagi. Dzieci siedząc w kole uderzają na przemian ręką prawą i lewą o podłogę ze zmiana tempa; to samo ćwiczenie wykonują nogami. Siedząc w kole dzieci rysują w powietrzu „leniwe ósemki” po kolei prawą, lewą ręką i oburącz; to samo ćwiczenie wykonują nogami; w trakcie ćwiczenia oczami wodzą za ręką lub nogą. Dzieci ćwiczą w parach jeden z współćwiczących rysuje palcem na plecach partnera, celem drugiego z nich jest odgadnięcie co zostało narysowane. Ćwiczenia oddechowe i artykulacyjne. Stojąc w kole dzieci nabierają dużo powietrza nosem i wypuszczają ustami głośno artykułując głoski i sylaby (s, z, ż, sza, cza, ma, da, ba). Stojąc w kole dzieci nabierają powietrza nosem i jednocześnie unoszą do góry ręce, a następnie wypuszczają powietrze ustami opuszczając powoli ręce w dół aż do skłonu. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. „Zabawa w ślepca” - jedna osoba z pary zamyka oczy, druga prowadzi ja po sali pokonując ustawione przeszkody. „Kanapa” - czwórka dzieci tworzy mostek (kanapa), a pozostali kolejno kładą się na ich plecach. Dzieci tworzące mostek rytmicznie wykonują ruchy (do przodu, do tyłu, na boki) bujając się. „Samochody” ćwiczenie w parach - jeden z ćwiczących w pozycji leżącej na plecach lub na brzuchu, drugi ciągnie go na kocyku (potem zmiana). Relaks przy muzyce - dzieci leżą na kocykach w Pozycji Dennisona wsłuchując się w rytm muzyki. Zabawy ruchowe z wykorzystaniem chusty Klanza. Pod chusta przechodzą bezpiecznie dzieci, których imię zaczyna się od samogłoski. Pod chustą bezpiecznie przechodzą ci, których imię składa się z 4 sylab. Pod chustą przechodzą bezpiecznie te dzieci, których imię nie kończy się na samogłoskę. „Mecz piłki” - dzieci podzielone są na dwie drużyny; za pomocą chusty podrzucają piłeczkę; każda drużyna stara się by piłka nie upadła na podłogę, bo wówczas przeciwnik otrzymuje punkt. Podsumowanie i omówienie zajęć przy termometrze. SCENARIUSZ ZAJĘC TERAPEUTYCZNYCH PROWADZONYCH METODĄ WERONIKI SHERBORNE. TEMAT: ZESTAW ĆWICZEŃ I ZABAW USPRAWNIAJĄCYCH, OPRACOWANYCH NA PODSTAWIE METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE. CELE OGÓLNE: Integracja dzieci poprzez różne formy wspólnych ćwiczeń, Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego z partnerem, Odczuwanie radości z powodu wspólnej zabawy, Rozwijanie poczucia bezpieczeństwa i zaufania do współćwiczących, Wyzwalanie swobody zachowań i naturalność. CELE OPERACYJNE: Dzieci poznają własne ciało i odczuwają je, Uczą się współdziałać w grupie, Nabywają umiejętności stanu odprężenia, Łatwiej nawiązują kontakt z partnerem i grupą, Dbają o bezpieczeństwo swoje i innych, Podnoszą poczucie własnej wartości. ŚRODKI DYDAKTYCZNE: Materace Chusta Klanza Muzyka relaksacyjna METODY: Praktycznego działania, Indywidualizacji, Aktywizująca, Eksponująca, Stopniowania trudności. FORMY PRACY: Indywidualna Zbiorowa LITERATURA: M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyska „Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”. PRZEBIEG ZAJĘC: Pogadanka na temat - motywacji do udziału w zajęciach. Uczniowie zaznaczają na „termometrze swoje odczucia i uzasadniają swój wybór.” Zabawa integracyjna. Powitanie i przedstawienie się („zabawa w pociąg” - dzieci stają w kole, kolejno głośno wypowiadają swoje imię, wskazują następną osobę itd. - tworzą pociąg). Ćwiczenia twórcze i pozwalające zdobyć pewność siebie. Każde dziecko kolejno prezentuje wymyślone przez siebie ćwiczenie, głośno i rytmicznie wymawiając swoje imię, a pozostali uczestnicy naśladują je. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała i przestrzeni: Dzieci siedzą w kole uderzają na przemian ręka prawą i lewą o podłogę ze zmiana tempa; to samo ćwiczenie wykonują z nogami. Ślizganie się na kocykach w leżeniu na brzuchu, na plecach i w siadzie. Maszerowanie i bieganie po okręgu na palcach, na pietach i z podnoszeniem wysoko kolan. Marsz i bieg na „sztywnych nogach” i na „miękkich nogach”. Ćwiczenia relaksacyjne - dzieci leżą na kocykach wsłuchując się w dźwięki muzyki. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. Ćwiczenia w parach: Jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ja na czworakach, przechodzi pod, przed, nad, dookoła. Partner aktywny i partner bierny: ćwiczący w pozycji siedzącej stykają się plecami, pchają plecami współćwiczącego starające się pokonać jego opór. Jeden z ćwiczących w pozycji leżącej na plecach lub brzuchu, a partner ciągnie go na kocyku („samochód” - zmiana ról) Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracę z partnerem i grupą: Grupa tworzy tunel - kolejno czołgają się pod nim na plecach i brzuchu uczestnicy zajęć. 4, 5 ćwiczących wykonuje klęk podparty w rzędzie, ćwiczący kładzie się na nich na brzuchu; rząd kołysze się rytmicznie do przodu, do tyłu, w pr4awo, w lewo („kanapa”) - ćwiczenia relaksacyjne. Zabawy ruchowe z wykorzystaniem chusty Clanzy („rekin”, zabawa w kolory, mecz piłki). Zabawa relaksacyjna kończąca zajęcia „Ogrodnik”. Podsumowanie i omówienie zajęć przy „termometrze”. Mgr Ewa Jurasik - logopeda Mgr Ewa Pyjos - nauczyciel nauczania zintegrowanego Mgr Barbara Tobiasz - pedagog specjalny Bibliografia M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyska - „Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”, WSiP, 1996. Warszawa A. Morales Gomez - „Gdy dziecko ma problemy w klasie”, Wydawnictwo eSPe, Kraków 2002 M. Jachimowska (opracowanie) - „Grupa bawi się i pracuje cz. I” R. Kloppel, S. Viex - „Rytmika w zabawie i terapii” B. Kaja - „Zarys terapii dziecka”, Wydawnictwo Uczelniane WSP w Bydgoszczy 1994 R. Portmann - „Gry i zabawy przeciwko agresji” J. Rojewska - „Grupa bawi się i pracuje cz. II” (33,6 KB)
PDF-1.3 %âãÏÓ 1 0 obj >>> endobj 2 0 obj >stream 2019-06-05T19:07:03+02:00 2019-06-05T19:07:04+02:00 2019-06-05T19:07:04+02:00 Adobe InDesign CS4 (6.0) JPEG 256 256 /9j
Zapraszamy do udziału w szkoleniu pt. „Pacjent z rozszczepem wargi i/lub podniebienia -wielospecjalistyczna diagnoza i terapia logopedyczna”, które odbędzie się w dn. – w Warszawie. Szkolenie przeznaczone jest dla logopedów, neurologopedów, psychologów, Prowadzący: dr Włodzimierz Piwowar – chirurg dziecięcy ( Klinika Chirurgii Dzieci i Młodzieży, Instytut Matki i Dziecka w Warszawie) mgr Elżbieta Radkowska – neurologopeda ( Pracownia Patofizjologii Mowy, Instytut Matki i Dziecka w Warszawie) Czas trwania: sobota 9:00 – 17:00 niedziela 9:00 – 17:00 Program ramowy: Rozszczep wargi i/lub podniebienia- terminologia, klasyfikacja, etiologia Zaburzenia morfologiczne i czynnościowe towarzyszące rozszczepom Leczenie ortodontyczne w przypadku pacjenta z wadą rozszczepową twarzy Leczenie chirurgiczne : zasady i terminarz operacji przyjęty w Klinice Chirurgii Dzieci i Młodzieży IMiD Współpraca chirurga, logopedy i foniatry w diagnostyce i terapii pacjenta z rozszczepem Wczesna opieka logopedyczna nad pacjentem z wadą rozszczepową Cechy mowy rozszczepowej Elektrostymulacje podniebienia-teoria i praktyka Pacjent z Sekwencją Pierre Robina Podśluzówkowy rozszczep podniebienia- trudności diagnostyczne i terapeutyczne Informacje pod nr tel.: 692 757 547 , 797 199 745 lub mail: cleftdreams@ Koszt : 600,00 zł Organizator: Cleftdreams Sp. z 02-768 Warszawa, ul. Fosa 31, nr rach. bankowego: 03 1050 1025 1000 0090 3106 1360
Zebrane w tomie artykuły dotyczą zagadnień niezwykle istotnych dla środowisk zainteresowanych problemami diagnozy i terapii logopedycznej oraz funkcjonowania psychospołecznego osób dotkniętych zaburzeniami mowy. Treści skupiają się wokół trzech bloków tematycznych: bilingwizmu, problematyki dysleksji i innych zaburzeń mowy. Publikacja z pewnością spotka się z zainteresowaniem
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiProgram terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Przedstawiam Państwu program indywidualnej terapii logopedycznej dziecka z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim z rozszczepem podniebienia i mgr Lidia GaworczykDiagnoza rozszczep podniebienia częściowy (zmiana struktury rezonatorów właściwych poszczególnym dźwiękom wskutek połączenia obu jam ustnej i nosowej), w wyniku czego występuje palatolalia (charakterystyczna mowa dla rozszczepu) – na skutek wady rozwojowej, polegającej na nieukończonym rozwoju jamy ustnej w okresie embrionalnym, tzn. niecałkowitym zrośnięciu się płytek tworzących podniebienie twarde i fałdów tworzących podniebienie miękkie, oligofazja – zaburzenia językowe związane z upośledzeniem umysłowym (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim), wada zgryzu (zahamowany wzrost górnej szczęki, cecha charakterystyczna przy rozszczepie), niedosłuch utrudniający prawidłowe wytwarzanie dźwięków, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy słuchowej, zaburzenia percepcji, analizy i syntezy wzrokowo – ruchowej, zaburzenia sprawności manualnej i grafomotoryki, zaburzenia orientacji przestrzennej oraz w schemacie własnego ciała, zaburzenia mowy zabarwienie nosowe (nosowanie, poszum nosowy, rynolalia), zaburzenia artykulacji (zmiana miejsca artykulacji do krtani i ścian gardła), substytucje (spowodowane zwarciem gardłowym i krtaniowym).Przyczyny trudności artykulacyjnych niemożność oddzielenia jamy nosowej od ustnej i wytworzenia odpowiedniego ciśnienia wewnątrzustnego co konieczne jest do prawidłowej artykulacji i najbardziej zaburzone szczelinowe (f, f’, v, v’, s, z, š, ž, ś, ź, x, x’), zwartoszczelinowe (c, ?, č, ?, ć, ?), r, zwarte (p, p’, b, b’, t, d, k, k’, g, g’), zachowane jedynie samogłoski i są one najmniej zniekształcone. Założenia programu Założeniem programu jest objęcie terapią logopedyczną uczennicy z rozszczepem podniebienia i niedosłuchem, celem usprawniania komunikacji językowej na wszystkich jego programuCel główny: uzyskanie takich warunków anatomiczno – czynnościowych, które umożliwiają dziecku prawidłowe oddychanie, ssanie, żucie, połykanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy Cele szczegółowe: zmniejszenie lub zlikwidowanie nosowania nauka prawidłowej artykulacji zwiększenie sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskanie lepszej sprawności ruchowej mięśni artykulacyjnych jamy ustnej uzyskanie synchronicznego współdziałania mięśni fonacyjnych, artykulacyjnych i oddechowych usprawnianie funkcji pośrednio wpływających na rozwój mowy: słuchowych wzrokowych ruchowych orientacyjno - przestrzennych myślowychOpis i realizacja programu Za punkt wyjścia do budowania niniejszego programu przyjęłam realizację wszystkich postawionych na wstępie celów. Ćwiczenia oddechowe zdmuchiwanie świeczki dmuchanie na skrawki papieru wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę zdmuchiwanie płomienia świecy przy zwiększanej stopniowo odległości dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczkę styropianową nadmuchiwanie baloników gra na gwizdku, trąbce Ćwiczenia wyrabiające sprawność mięśnia zwierającego pierścień gardłowy objaśnienie drogi jaką przebywa powietrze wydechowe, podczas oddychania przez nos i przez usta praktyczne ćwiczenia oddechowe: powolne, swobodne wdychanie i wydychanie powietrza przez nos, przy zamkniętych ustach powtórzenie ćwiczenia z jedną dziurką nosa zaciśniętą, następnie zacisnąć drugą dziurkę wykonanie głębokiego wdechu przez nos i wydech przez otwarte szeroko usta; przy wdechu zatyka się nos wykonanie wdechu przez usta i wydech przez nos wykonanie wdechu i wydechu szeroko otwartymi ustami z jednoczesną kontrolą wydechu za pomocą gumowej rurki. Jeden koniec rurki umieszcza się w nosie pamiętając, by nie ustawić go bocznie i nie zatkać otworu. Drugi koniec wkłada się do ucha. Za pomocą gumowej rurki, ćwiczący może sam kontrolować stopień przechodzenie powietrza przez nos przy poszczególnych dźwiękach. Może również porównać swój wydech z wydechem osoby prawidłowo mówiącej dmuchanie przez usta. W przypadku trudności ćwiczący dmucha początkowo z zamkniętym nosem. W następnym etapie w czasie dmuchania z zaciśniętym nosem puszcza nos i stara się dmuchać tak samo, jak przy nosie zatkanym. Dmuchanie w określonym kierunku można ćwiczyć dmuchając na świeczkę, watkę lub papierek. Umiejętność regulowania kierunku i siły wydechu jest potrzebna przy wymowie głosek. wciąganie powietrza tzw. ssanie w czasie układania i przenoszenia ziarenek grochu lub kuleczek styropianowych czy drobinek papieru za pomocą słomki chrząkanie Polega ono na gwałtownym wyrzucaniu powietrza przez nos, z równoczesnym usiłowaniem zatrzymania go przez uniesienie podniebienia miękkiego (usta przy tym są zamknięte). Ćwiczenie należy stosować z umiarkowaniem, gdyż może spowodować podrażnienie gardła i chrypkę ziewanie Poleca się wykonać wdech, naśladujący ziewanie, a więc z ustami szeroko otwartymi. Wdech powinien być połączony z wymawianiem samogłoski głośno lub szeptem unoszenie i opuszczanie podniebienia miękkiego przy szeroko otwartych ustach i obserwowanie ruchów w lusterku wymawianie krótkiej samogłoski przy szeroko otwartych ustach. W lusterku widoczne są wtedy ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła gwizdaniePoczątkowo z zatkanym nosem, później stopniowo należy nauczyć się gwizdania bez zaciskania nosa zatrzymywanie powietrza w jamie ustnej. Należy nadąć policzki i utrzymać je w tej pozycji. Początkowo należy nadymać policzki z zatkanym nosem, następnie podczas trzymania powietrza w jamie ustnej, puszczać nos. Część języka należy wsunąć między wargi, aby do zatkania jamy ustnej od tylu nie był wykorzystany grzbiet języka. Powietrze wypuszcza się następnie szybko przez nos. W ten sam sposób nadąć tylko jeden policzek. Ćwiczenie powtórzyć nadymając drugi policzek wciągnąć policzki do wewnątrz jamy ustnej, a następnie rozluźnić je. Powtórzyć to parokrotnie wypowiadanie sylaby apa z przedłużonym momentem zwarcia warg w czasie artykulacji p (spółgłoska p polega na gwałtownym rozwarciu warg przez powietrze, gromadzące się w jamie ustnej z pewnym ciśnieniem; do zgromadzenie powietrza w jamie ustnej konieczne jest zamknięcie jamy nosowej) wypowiadanie sylaby ze spółgłoską p na końcu, przedłużając zwarcie wargowe, np.: ap, op, up, ep, yp, ip wypowiadanie sylab ze spółgłoską p na początku: pa, po, pu, pe, py, pi. Moment zwarcia przy p należy przedłużać masaż Może być wykonany szpatułką lub palcem. Masuje się podniebienie w linii środkowej, poczynając od podniebienia twardego, podniebienie miękkie wtłacza się lekko do góry. Ruch ten powtarza się 10 – 15 razy. Masaż wykonuje się zawsze przed jedzeniem, gdy żołądek jest pusty. Odruchy wykrztuśne są pożądane, ponieważ ćwiczą mięśnie zwierającego pierścienia gardłowego. Podczas masażu należy wymawiać samogłoskę a lub e, gdyż chodzi o wyćwiczenie działania pierścienia zwierającego w czasie mowy Ćwiczenia sprawnościowe aparatu artykulacyjnegoćwiczenia języka: wysunięty język przesuwać poziomo z jednej strony w drugą wysunąć język, skierowany możliwie jak najbardziej w prawą stronę, przesunąć go w linii poziomej w stronę przeciwną, starając się, aby – podczas zmiany pozycji – był jak najdalej wysunięty przesuwać wysunięty język wokół szeroko otwartych ust, tzn. oblizywać dolną i górną wargę oblizywać wargi podczas coraz szerszego ich otwierania wysuwać język w linii prostej jak najdalej na zewnątrz, utrzymując go w płaszczyźnie poziomej wysuwać język jak najdalej z ust i chować go jak najgłębiej do jamy ustnej przesuwać język po zewnętrznych powierzchniach górnych i dolnych zębów opuścić żuchwę i położyć swobodnie bezwładny język na dolnej wardze, ale spłaszczony i rozszerzony tak, że boki jego dotykają kącików warg wysunąć język do przodu w płaszczyźnie poziomej i cofać go do poprzedniej pozycji bezwładnej dotykać czubkiem języka na zmianę dolnych i górnych zębów przy silnie opuszczonej żuchwie wysuwać język „szeroko” w kierunku brody i unosić go do nosa przy opuszczonej żuchwie wysunąć język mimo zbliżonych szczęk: język siłą przeciska się między nimi, górne siekacze skrobią grzbiet języka przesuwać grzbiet języka tak, aby ocierał się o górne zęby, podczas gdy czubek języka przyciśnięty jest do wewnętrznej strony dolnych siekaczy przesuwać czubek języka do zębów po podniebieniu jak najdalej w głąb jamy ustnej przycisnąć mocno język do zębów i cofać go do tyłu silnie trąc nim o dziąsła i podniebienia (aż do wytworzenia mlaskania) wykonać kilkakrotnie mlaskanie czubkiem języka zrobić rurkę z wysuniętego językaćwiczenia warg: ściągnąć usta, jak przy samogłosce u, a następnie spłaszczyć cofając kąciki ust do tyłu, jak przy artykulacji i cofnąć kąciki ust do tyłu a następnie otwierać i zamykać usta wciągać policzki przy zamkniętych ustach cmokanie parokrotne gwizdanie na jednym tonie zamknąć usta i przesuwać je w lewą, a potem prawą stronę utrzymać miedzy ustami ołówek wprawianie ust w drgania (parskanie) ssanie wargi dolnej, następnie górnej dmuchanie na płomień świecy, watkę i drobinki papierućwiczenia żuchwy: opuszczanie i unoszenie żuchwy ku górze wykonywanie ruchów poziomych, raz z wargami rozchylonymi, raz z zamkniętymi ruchy żuchwy raz do przodu raz do tyłućwiczenia podniebienia miękkiego: ziewanie kaszlenie z językiem wysuniętym na zewnątrz jamy ustnej chrapanie na wdechu i wydechu wymawianie sylab: ko, ka, ku, aka, oko, uku oddychanie: wdech przez nos, wydech przez usta zaciśnięty nos: wdech i wydech ustami gęganie jak gąska przy szeroko otwartych ustach i leżącym przy dolnych siekaczach swobodnie języku chuchanie płukanie gardła wciąganie przez rurkę drobinek papieru i przenoszenie ich w inne miejsce Ćwiczenia artykulacyjnećwiczenia na samogłoskach: ćwiczenia rozpoczyna się od samogłosek ponieważ można je najłatwiej uzyskać i są one najmniej unosowione w mowie osób z rozszczepem podniebienia spośród samogłosek najlepsza jest a dlatego pracę rozpoczyna się od niej. Pozostałe samogłoski ćwiczy się w kolejności: o, e, y, u, i każde ćwiczenie artykulacyjne powinno być wykonywane najpierw z zatkanym nosem i powtórzone bez zatkania nosa, by ćwiczący mógł uświadomić sobie różnicę i starał się uzyskać jednakowe brzmienie głoski w obydwu sytuacjach samogłoskę a należy wykrzykiwać głośno, gwałtownie i krótko, co wywołuje silne ruchy podniebienia miękkiego i tylnej ściany gardła. Należy ćwiczyć początkowo przed lustrem, z ustami szeroko otwartymi, obserwując unoszenie się i opadanie małego języczka. To samo ćwiczenie powtarza się kilkakrotnie należy zwrócić uwagę na położenie języka: w czasie wykrzykiwania samogłoski a język powinien leżeć płasko w jamie ustnej, osoby z rozszczepem często unoszą grzbiet języka do góry, zamykając w ten sposób jamę ustną i uniemożliwiając wychodzenie przez nią powietrza. To samo dotyczy innych samogłosek. Przy trudnościach w odpowiednim ułożeniu języka należy użyć szpatułki. samogłoskę a początkowo wykrzykuje się na jednym tonie, potem na dwóch tonach – średnim i wyższym, a następnie jeszcze wyższymćwiczenia na spółgłoskach: ćwiczenia artykulacyjne na spółgłoskach można poprzedzić dmuchaniem w papierowe kulki, tak aby się przesuwały (jednak nie za dużo na raz). Dmuchanie powinno być następnie wykonane z uprzednim zwarciem warg; spowoduje to powstanie głoski p ćwiczenia spółgłosek rozpoczyna się wcześnie i bez względu na to, czy wszystkie samogłoski brzmią czysto, w połączeniach ze spółgłoskami zwartymi p, p’, b, b’, t, t’, d, d’, k, k’, g, g’ samogłoski brzmią lepiej niż w izolacji ćwiczenia rozpoczyna się od spółgłosek najłatwiejszych, tzn. wargowych p, p’, b, b’ , które wymawiane są początkowo z zatkanym nosem w czasie wypowiadanych poszczególnych głosek zwartych przed ustami można trzymać watkę lub kartkę papieru – jej ruchy będą informowały o sile strumienia powietrza wydychanego przez usta; jeśli watka nie będzie się odchylała, znaczy to, że cześć powietrza ucieka nosem spółgłoski ćwiczy się początkowo z samogłoskami pa, pa, pe, pu, pi py, ba... następnie z innymi spółgłoskami w sylabach: apa, opo, upu, epe, ypy, pta, pto, ptu, pty, aba..., druga samogłoska winna być silniejsza i wyższa od pierwszej następnym etapem jest ćwiczenie wymowy wyrazów, w których dana głoska jest na początku, w środku i na końcu utrwalenie uzyskanych dźwięków wymaga pewnego czasu, ponieważ osoba reedukowana nie od razu kojarzy brzmienie „nowej” głoski we własnej mowie z takim samym w mowie prawidłowej innych osób wywoływanie dźwięków wyjaśnienie położenia narządów mowy – proste wskazówki o tym, jakie powinno być ułożenie języka czy warg w niektórych wypadkach ułatwiają artykulację głoski kontrola wzrokowa – prowadzenie ćwiczeń przed lustrem umożliwia ćwiczącemu porównanie własnego układu narządów mowy z tym, jaki mu demonstruje logopeda i odtworzenie pod kontrolą wzrokową układu prawidłowego kontrola dotyku i czucie skórnego – niektóre właściwości artykulacyjne głosek mogą być odbierane czuciem dotyku i czuciem skórnym dłoni i palców wywoływanie głosek przy zastosowaniu metod: fonetycznej, mechanicznej i mieszanej według ustalonych sposobów. Zabawy – ćwiczenia słuchowe Są to zabawy, w których wykorzystujemy instrumenty, nagrania magnetofonowe, własny głos. Dziecko bierze do ręki wybrany obrazek i zgodnie z zaproponowaną regułą gry reaguje na usłyszany dźwięk ruchem: jest dźwięk – dziecko skacze; skakać może też po stole pacynka trzymana w ręce nie ma dźwięku – dziecko, pacynka stoi słychać kilka dźwięków – dziecko, pacynka skacze tyle razy , ile dźwięków słyszy słychać dźwięk wysoki – motyl, samolot leci wysoko słychać dźwięk niski – motyl, samolot leci nisko słychać dźwięk długi – auto, pociąg jedzie długo słychać dźwięk krótki – auto, pociąg jedzie krótko, szybko brak dźwięku – pojazdy stoją słychać dźwięk głośny – chłopiec skacze wysoko i daleko słychać dźwięk cichy – chłopiec skacze nisko i blisko Zabawy rysunkowe – grafomotoryczne obrysowywanie konturów kolorowanie tych rysunków, ćwiczenie może być połączone z rozumieniem wyrazów oznaczających kolory, mówimy np.: pokoloruj rybę na niebiesko itp. uzupełnianie rysunku, dorysowywanie elementów i części rysowanie obrazka według leżącego obok wzoru Ćwiczenia percepcji wzrokowej dopasowywanie obrazka do przedmiotu lub łączenie dwóch obrazków przedstawiających to samo odszukiwanie dwóch takich samych przedmiotów na dużym obrazku dokładanie takich samych, bardzo podobnych lub nieco a nawet znacznie różniących się wyglądem obrazków przedstawiających tą samą rzecz dobieranie przedmiotów do ich konturów na planszy, wkładanie ich do odpowiednich otworów w planszy układanie obrazków według koloru układanie obrazków według kształtu składanie, łączenie w całość rozciętych obrazków Ćwiczenia koordynacji wzrokowo - ruchowej układanie wieży z pudełek, klocków umieszczanie przedmiotu w pustej puszce umieszczanie po jednym koraliku w każdym wgłębieniu wytłoczki samodzielne umieszczanie kółek na paliku umieszczanie patyczków w przygotowanym pudełku z otworami wkładanie ołówków w otwory stojaka zamalowywanie płaszczyzny nawlekanie koralików na patyk, drucik, sznurówkę przymocowywanie spinaczy w zaznaczonych na pudełku miejscach rysowanie palcem na rozsypanej mące czy piasku wykonanie prostej konstrukcji z trzech elementów modelowanie w plastelinie różnorodnych kształtów łączenie dwóch części obrazka przenoszenie pęsetą przedmiotów i umieszczanie w wytłoczce łączenie punktów cięcie nożyczkami po linii przewlekanie sznurka przez otwory rysowanie figur przez łączenie punktów rysowanie figur przez obrysowanie szablonu łączenie punktów w celu uzyskania prostych kształtów Ćwiczenia orientacji przestrzennej określanie położenia poszczególnych przedmiotów w przestrzeni, na obrazku rysowanie przedmiotów w odpowiednim położeniu: dorysuj pod oknem ławkę obok drzewa dorysuj kwiatek dorysuj dym z komina nad drzewami dorysuj chmurkę włosy lalki z prawej strony pomaluj na żółto pomiędzy lakami narysuj piłkę udzielanie słownej odpowiedzi na pytania: gdzie leżą klucze? (na stole) co znajduje się pod krzesłem? (klocek) obok czego stoi krzesło? (obok stołu) kolorowanie obrazka według instrukcji, np.: pola zaznaczone kółko zamaluj na czerwono pola oznaczone kreską zamaluj na niebiesko pola zaznaczone trójkątem zamaluj na czarno utrwalanie rozróżniania stron ciała: pokaż prawą rękę, lewą nogę, prawe oko co masz w lewej ręce, narysuj kreskę z prawej strony kartki śledzenie przedmiotu przesuwanego od lewej do prawej śledzenie linii (odnajdywanie drogi do przedmiotu) określanie kształtów graficznych w powietrzu: figur geometrycznych liter dowolnych kształtów rysowanie z zachowaniem kierunku od lewej do prawej, szlaczków o rozmaitym kształcie, kształtów literopodobnych Ćwiczenia percepcji dźwięków niewerbalnych rozpoznawanie głosów zwierząt różnicowanie dźwięków instrumentów rozpoznawanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty powtarzanie rytmu wystukiwanego ołówkiem na stoliku pod kontrolą wzroku, następnie bez kontroli wzroku Ćwiczenia słuchu fonematycznego, analizy i syntezy dźwiękowej analiza zdania: liczymy, ile wyrazów jest w zdaniu ćwiczenia na sylabach: podział wyrazów na sylaby łączenie sylab w wyraz – terapeuta wypowiada kolejne sylaby, zadaniem dziecka jest wypowiedzenie całego wyrazu liczenie sylab w wyrazach kończenie wyrazów – terapeuta wymawia pierwszą sylabę wyrazu, a dziecko dopowiada resztę ćwiczenia na głoskach (należy pamiętać, że niektóre głoski w wielu wyrazach wymawia się inaczej niż się pisze): podział wyrazów na głoski wyodrębnianie pierwszej głoski w wyrazie wysłuchiwanie ostatniej głoski w wyrazie wyodrębnienie głoski środkowej w wyrazach trzygłoskowych wyszukiwanie obrazków, których nazwy rozpoczynają się tą samą głoską Ćwiczenia pamięci i spostrzegawczości układanie 2-5 obrazków i nazywanie ich, następnie dziecko zasłania oczy, chowa się jeden obrazek, a zadaniem dziecka jest nazwanie brakującego obrazka układanie w pewnej kolejności 2-5 obrazków i nazywanie ich; następnie gdy dziecko nie widzi, zamieniamy obrazki miejscami, a dziecko ma je ułożyć tak, jak leżały na początku układanie 2-5 obrazków, nazywamy je i zasłaniamy kartonikiem, dziecko ma odpowiedzieć tak jak umie, co jest pod poszczególnymi kartonikami, można też schować obrazki pod kolorowe pudełka lub pod ilustracje przedstawiające różne miejsca – wtedy dziecko ma powiedzieć (nazwać przedmiot) przykryty wybieramy kilka obrazków, ale pokazujemy dziecku je kolejno i każdy natychmiast zasłaniamy, zadaniem dziecka jest zapamiętanie wszystkich obrazków – dziecko ma powiedzieć – pokazać na innym zestawie – co widziało po kolei wybieramy 2-5 obrazków i układamy je razem z dzieckiem w różnych miejscach pokoju, dziecko zapamiętuje nazwy miejsca, a następnie jego zadaniem jest przyniesienie odpowiedniego obrazka na naszą prośbę rozpoznawanie obrazka za pomocą dotyku – zabawę można przeprowadzić dopiero wtedy, gdy dziecko posługiwało się wielokrotnie konturowymi obrazkami Ćwiczenia kształtujące myślenie pojęciowe do przedmiotów dokładamy takie same obrazki i podobne obrazki przedstawiające tą samą rzecz dobieramy dwa obrazki z jakichś względów pasujące do siebie: auto + kierownica, jabłko + gruszka, księżyc + gwiazda, drzewo + choinka, choinka + bombka, drzewo + liść, grzyb + kosz, kaczka + kura, kaczka + ryba, kwiat + wazon, choinka + grzyb, kaczka + łabędź, dom + klucz, samolot + motyl, kapelusz + korona, łyżka + widelec, trąbka + gitara, butelka + smoczek, pan + parasol, pani + torebka, chłopiec + byt, chłopiec + dom itd., można tylko układać – dokładać do siebie odpowiednie ilustracje – przedmioty, można też tłumaczyć dziecku, dlaczego do siebie pasują; lub dziecko samo wyjaśnia dlaczego tak, a nie inaczej je ułożyły grupujemy obrazki w większe zbiory: banan + cukierek + cytryna + gruszka + jabłko + jajko (jedzenie), jeż + łabędź + motyl + mysz + pies + ryba + ślimak + wąż (zwierzęta), auto + ciężarówka + samolot (pojazdy), chłopiec + pan + pani (ludzie), dzwon + gitara + trąbka (instrumenty), choinka + drzewo + grzyb + kwiatek + liść (rośliny) itp., można je tylko układać obok siebie, a możemy nazywać zbiory lub tez tłumaczyć, dlaczego do siebie pasują, można też dorysowywać lub dopowiadać, co jeszcze pasuje do danego zbioru ustalamy, co nie pasuje do grupy obrazków lub rzeczywistych przedmiotów: układamy kilka pasujących do siebie obrazków i jeden, który nie pasuje do zbioru, a dziecko powinno go wskazać (np.: jabłko + gruszka + auto + cytryna), potem tłumaczymy, dlaczego ta rzecz nie pasuje do reszty Ćwiczenia wspomagające naukę rozumienia wypowiedzi w czasie ćwiczenia prosimy o podanie obrazka lub zilustrowanie obrazkami czynności, gdy ćwiczymy rozumienie: onomatopei rzeczowników – daj gruszkę, gdzie jest ryba? czasowników – pokaż co pływa, daj mi to co jedzie liczebników – daj dwie zabawki, proszę cztery rzeczy przysłówków – auto jedzie szybko, ślimak idzie powoli wyrażeń przyimkowych – połóż jako na stole, but jest pod szafą prostych zdań – auto jedzie, chłopiec je jabłko, pan ma parasol, pies goni węża, pani maluje pędzlem trudniejszych zdań – pani wącha dwa kwiaty, chłopiec jedzie dużym autem do domu zadajemy zagadki, a dziecko stara się je zrozumieć i wskazać odpowiedź, np.: co ma 4 koła i jedzie po ulicy? Jakie zwierze mieszka w budzie? itp., prawda czy fałsz – dziecko ma za zadanie zrozumieć naszą wypowiedź i ocenić czy jest prawdziwa, czy nie: jabłko jest czerwone – TAK, pies ma dwie nogi – NIE itd., bawimy się w sklep gdzie jesteśmy klientami i chcemy kupić różne rzeczy, a dziecko – sprzedawca ma za zadanie zrozumieć, o co prosimy, np.: dzień dobry, proszę żółtą cytrynę, chciałbym kupić coś co jest potrzebne kiedy pada deszcz itd.; można do zabawy wprowadzić „pieniądze” – karteczki z cyframi i przy okazji – uczymy się liczyć poznajemy cyfry, tworzymy obrazy – na białej kartce układamy obrazki według instrukcji słownej: tu jest mama, tata i pies, na środku stoi dom, z prawej strony rośnie drzewo, pod nim leży łopata, na zakończenie dziecko może opisać swój obrazek, w innej wersji można obrysować kontury lub narysować obrazek według poleceń, opowiadamy i odgrywamy bajki – dziecko przedstawia za pomocą obrazków o czym mówimy w jedno lub kilku zdaniowych historyjkach, np.: chłopiec i pies idą do domu, pan po drabinie wchodzi na drzewo, potem je jabłko i podaje chłopcu gruszkę, odpowiadamy na pytania szczegółowe, ćwiczenie może dotyczyć: pojedynczego obrazka i tego, co na nim widać (ile nóg ma pies? jaki ma kolor?), wiadomości dziecka na temat opowiadanej rzeczy (z czego zrobiona jest żarówka, do czego jest podobna?), opisu dużej ilustracji stworzonej z kilku obrazków (ile drzew rośnie za domem, kto stoi przed domem, jakie ma ubranie, po co trzyma koszyk, co do niego włoży?), zgaduj – zgadula – zadajemy wiele szczegółowych pytań dotyczących obrazka, który dziecko ma w rękach, a dziecko ma tylko powiedzieć lub kiwnąć głową, czy odpowiedź brzmi TAK lub NIE. Np.: gdy dziecko ma obrazek psa: czy to jest do jedzenia? – NIE, czy ma 4 łapy – TAK, czy mieszka w budzie – TAK, czy to jest pies – osiągania celów Realizacja powyżej zaprezentowanego programu wymaga konieczności zastosowania różnorodnych propozycji ćwiczeń usprawniających zawartych w literaturze fachowej oraz opracowanych we własnym zakresie, a także szeregu pomocy dydaktycznych i terapeutycznych. Przewidywane efekty Proponowany program terapeutyczny ma w efekcie systematycznego wdrażania doprowadzić przede wszystkim do: uzyskania warunków anatomiczno – czynnościowych, umożliwiających dziecku prawidłowe oddychanie, funkcjonowanie narządu słuchu oraz opanowanie prawidłowej wymowy zmniejszenia nosowania zwiększenia sprawności mięśnia zwierającego pierścień gardłowy uzyskania koordynacji mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych usprawniania funkcji organizmu pośrednio wpływających na rozwój mowyEwaluacja programu Ewaluacja programu dokonywana będzie systematycznie na podstawie obserwacji dziecka, jego aktywności w trakcie prowadzenia terapii i okresowej oceny odnotowywanej w karcie poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka
Obszary terapii neurologopedycznej dziecka z FASD dr hab. Zdzisława Orłowska-Popek prof. UP Kraków 10:50 – 11:20 Diagnoza i terapia logopedyczna pacjenta z podśluzówkowym rozszczepem podniebienia dr Elżbieta Radkowska IMiDz Warszawa 11:20 – 11:50 Przerwa. II sesja 11:50 – 12:30 Diagnozowanie różnicowe apraksji mowy i afazji u

INDYWIDUALNY PROGRAM TERAPII LOGOPEDYCZNEJDLA UCZNIA Z OPÓŹNIONYM ROZWOJEM MOWY Cel główny programu: stymulowanie opóźnionego rozwoju szczegółowe:- usprawnianie motoryki narządów artykulacyjnych- rozwijanie sprawności aparatu oddechowego- doskonalenie sprawności fonacyjnych- doskonalenie zdolności rozumienia mowy- rozwijanie percepcji słuchowej- usprawnianie motoryki małej- wypracowanie poprawnej artykulacji zaburzonych głosek- wzbogacanie zasobu słownictwa - kształcenie poprawnego stosowania form gramatycznych- rozwijanie sprawności językowej - rozbudzanie motywacji do mówienia- wytwarzanie pozytywnych relacji - budzenie wiary we własne możliwości- doprowadzenie dziecka do sukcesu terapeutycznego na miarę indywidualnych pracy z uczniem:- wzrokowa- słuchowa- pokaz i wyjaśnienie ułożenia narządów artykulacyjnych- mechaniczne układanie narządów artykulacyjnych za pomocą sond, szpatułek- wykorzystywanie pewnych nieartykułowanych dźwięków lub czynności fizjologicznych organizmu do tworzenia nowych głosek (np. wibracje warg, dmuchanie, chuchanie, itp.)- ćwiczenia logopedyczne: narządów mowy, oddechowe, słuchu fonematycznego, artykulacyjne, fonacyjne- rozmowa kierowana- opowiadanie- demonstracja- naśladownictwo- wykonywanie poleceń- ćwiczenia słuchu muzycznego- ćwiczenia praktyczne- gry i zabawy. Materiał do realizacji programu:1. Trening manualny (kolorowanie, wycinanie, rysowanie, wydzieranie, klejenie, malowanie).2. Orientacja w schemacie własnego ciała:• pokazywanie poszczególnych części ciała • poruszanie wskazaną częścią ciała• wskazywanie i nazywanie poszczególnych części Rozwijanie orientacji przestrzennej• układanie przedmiotów według poleceń nauczyciela • układanie zabawek w wyznaczonym miejscu• układanie klocków według określonej zasady • wznoszenie prostych budowli według wzoru • chodzenie stosownie do wskazówek podawanych przez nauczyciela4. Rozwijanie myślenia:• układanie obrazków według kolejności wydarzeń – proste historyjki obrazkowe • łączenie czynności i ich skutków • dostrzeganie podobieństw i różnic między 2 przedmiotami • dostrzeganie zmian w ustawieniach przedmiotów, obrazków• łączenie takich samych przedmiotów• łączenie przedmiotów, które do siebie pasują• dobieranie parami przedmiotów na obrazkach na zasadzie cech przeciwstawnych5. Ćwiczenia mowy i komunikacji:• Zabawy dźwiękonaśladowcze: - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez pojazdy - rozpoznawanie i naśladowanie głosów zwierząt - rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków z otoczenia • Mowa bierna:- wskazywanie przedmiotów w Sali lub na obrazku- słuchanie prostych rymowanek, opowiadań, wierszyków uczących znaczenia słów- znajdowanie przedmiotu, o którym mowa w sali bądź na obrazku- oglądanie obrazków, książek z rysunkami tematycznymi (zabawki, ubrania, pojazdy, przedmioty codziennego użytku, czynności)- słuchanie prostych opowiadań, bajek • Mowa czynna:- korygowanie zaburzonych głosek- samodzielne nazywanie przedmiotów, a także nazw czynności, właściwości przedmiotów (wielkość, kształt, barwa)- zapoznanie ze znaczeniem określeń przyimkowych: na, pod, nad, obok, za i wdrażanie do posługiwania się nimi w wypowiedzi- wdrażanie do posługiwania się zaimkami osobowymi: ja, ty, on, ona,, mój, twój- wdrażanie do samodzielnego wypowiadania się, określania czynności- wdrażanie do samodzielnego określania stanów emocjonalnych - wdrażanie do samodzielnego opisu przedmiotu - wprowadzenie elementów dialogu - proste zabawy tematyczne: wcielanie się w role - prowokowanie do spontanicznej aktywności słownej. Ćwiczenia wspomagające rozwój mowy stosowane w terapii logopedycznej:• ćwiczenia narządów artykulacyjnych – usprawniające motorykę języka, warg, podniebienia miękkiego i żuchwy;• ćwiczenia oddechowe – usprawniające aparat oddechowy;• ćwiczenia emisyjno – głosowe – doskonalące umiejętności kierowania własnym głosem i ochronę aparatu artykulacyjnego przed nadmiernym obciążeniem;• ćwiczenia słuchowe – rozwijające słuch fonematyczny, percepcję słuchowo-wzrokową oraz koordynację wzrokowo-ruchową;• ćwiczenia artykulacyjne – ćwiczenia służące do wypracowania poprawnej artykulacji głosek (wywoływanie głosek, utrwalanie ich poprawnej realizacji w izolacji, sylabach, wyrazach, zdaniach);• ćwiczenia leksykalne – ćwiczenia w poprawnym budowaniu zdań.

w sposób jak najbardziej zbliżony do sposobu karmienia dziecka zdro-wego. Smoczek dla dziecka z rozszczepem dobieramy indywidualnie (me-todą prób i błędów). Niektóre dzieci s ą karmione za pomoc ą zwyczajnego smoczka, lepiej si ę jednak sprawdzaj ą specjalne smoczki dla dzieci z roz-szczepem podniebienia.
PROGRAM TERAPII LOGOPEDYCZNEJW ROKU SZKOLNYM 2013/2014Terapia logopedyczna obejmuje oddziaływania korekcyjne w zakresie zaburzonych czynności mowy. Zbiór przedstawionych poniżej celów wyznacza jednocześnie program programu terapii logopedycznej:• wyrobienie właściwych nawyków mownych jak: oddech, zamykanie ust, przełykanie śliny, • usprawnienie motoryki narządów artykulacyjnych oraz ich właściwa koordynacja, • tworzenie sytuacji sprzyjających spontanicznemu wypowiadaniu się, • zachęcanie dziecka do udziału w rozmowie kierowanej, tematycznej, • wzbogacanie słownictwa,• stymulowanie opóźnionego rozwoju mowy,• utrwalanie prawidłowej wymowy głosek,• skupianie uwagi i współpraca z osobą prawidłowego przebiegu terapii logopedycznej jest postawienie pełnej diagnozy logopedycznej, która obejmuje badanie mowy dziecka, obserwacje, wywiad, badanie uzupełniające(ocenę budowy i sprawności narządów mowy, funkcji oddechowych oraz ocenę rozwoju kompetencji fonologicznych). Kwalifikowanie dzieci do zajęć logopedycznych odbywa się po konsultacji z wychowawcą i zapoznaniu się z orzeczeniami psychologiczno –pedagogicznymi oraz wynikami badań diagnozy logopedycznej jest ustalenie:- nieprawidłowo realizowanych głosek oraz sposobu ich wymowy,- przyczyn wadliwej artykulacji,- wpływu wady na przebieg procesu porozumiewania się,- rodzaju wady i jej wpływu na funkcjonowanie diagnozy logopedycznej przebiega według określonego schematu i ulega modyfikacjom w zależności od rodzaju logopedyczna obejmuje działania zmierzające do usunięcia wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się i składa się z dwóch podstawowych etapów:1) wywołania prawidłowego wzorca artykulacyjnego danej głoski,2) utrwalenia tego wzorca w ciągu logopedyczna wymaga sformułowania zasad postępowania, jakimi powinien kierować się logopeda, aby zrealizować zamierzone terapii logopedycznej:1. Zasada wczesnego rozpoczynania jak najszybciej rozpocząć terapię logopedyczną, gdyż wczesnainterwencja skraca jej czas i zwiększa Zasada terapii powinien być opracowany dla konkretnego dziecka i podkątem jego Zasada wykorzystywania wszelkich możliwości procesie terapii należy angażować maksymalna liczbę zmysłów iwykorzystywać posiadane przez dziecko Zasada kompleksowego mowy towarzyszą często inne zaburzenia. Istnieje wówczaspotrzeba prowadzenia równolegle do terapii logopedycznej również terapiizaburzeń emocjonalnych, zaburzeń zachowania, terapii pedagogicznej,edukacji dla Zasada aktywnego i świadomego musi czuć potrzebę ćwiczeń i rozumieć konieczność udziału wzajęciach. Należy pobudzać jego zainteresowanie i motywację do Zasada współpracy z najbliższym maja prawo do informacji dotyczących zdiagnozowanych zaburzeń,programu, i sposobu terapii oraz przewidywanych Zasada sposobu prowadzenia zajęć. Bez rytmiczności i systematycznościćwiczeń obniża się poziom motywacji i mobilizacji dziecka do Zasada stopniowania rozpoczynamy od ćwiczeń najłatwiejszych dla dziecka i kolejnorealizujemy coraz trudniejsze, przechodząc od elementów znanych do mniejznanych i i metody stosowane w terapii logopedycznejPodstawową formą aktywności dzieci w wieku przedszkolnym jest zabawa. Poprzez zabawę, koncentruje się ono na doświadczaniu, przeżywaniu, odbiorze wrażeń, które pozwalają mu na poznawanie siebie, innych ludzi i świata. Dlatego też treści edukacji zdrowotnej w przedszkolu będą wprowadzane w zabawie i poprzez zabawę oraz w formie terapii logopedycznej rzadko stosuje się tylko jeden rodzaj metod. Wynika to z konieczności realizowania zasady kompleksowych oddziaływań. Wybór metod – stosowanych w terapii logopedycznej – zawsze uwarunkowany jest rodzajem zaburzenia. Sposób pracy terapeutycznej musi być dostosowany do wieku i możliwości metod ogólnych i szczegółowych wyróżnia się:I). Logopedyczne:a) ćwiczenia oddechowe – wyrabianie oddechu dla mowy, wydłużanie fazy wydechowej, ćwiczenia emisyjne, ćwiczenia ekonomicznego zużywania powietrza i umiejętności synchronizowania pauz oddechowych z treścią wypowiedzi. - wdech przez nos, wydech ustami,- unoszenie rąk w górę podczas wdechu, spokojne opuszczanie rąk przy wydechu,- wykonywanie wdechu i zdmuchiwanie świeczki (powoli, szybko) na wydechu,- wykonanie wdechu wymawiając „s” z jednakową głośnością,- wykonanie wdechu wymawiając „s” raz ciszej, raz głośniej,- wykonanie wdechu dmuchając na skrawek papieru (odchylenie papieru musi być cały czas jednakowe),- wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę,- zdmuchiwanie płomyka świecy przy zwiększanej stopniowo odległości,- dmuchanie na kłębuszki waty, papierowe kulki, piłeczki,- nadmuchiwanie balonów,- gra na organkach, trąbce, gwizdku. b) ćwiczenia narządów artykulacyjnych – usprawnianie właściwego funkcjonowania narządów mowy, wywoływanie głosek w izolacji, utrwalanie ich poprawnej realizacji w sylabach, wyrazach, zdaniach z nasileniem głoski ćwiczenia emisyjno – głosowe – wyrabianie właściwej tonacji, kierowanie głosu na maskę, ćwiczenia umiejętności modulowania siły głosu i prawidłowego brzmienia głosek w sylabach, wyrazach, zdaniach, naśladowanie głosów. - próby wymowy poszczególnych bądź niektórych samogłosek na różnej tonacji,- ćwiczenia na wyrazach dźwiękonaśladowczych ( muuu..., chał chał..., pi pi..., itp.),- stajemy swobodnie w niewielkim rozkroku, ręce luźno zwisają wzdłuż ciała, głowa lekko pochylona do przodu. Unosząc powoli głowę, bierzemy głęboki wdech a wypuszczamy gwałtownie parskając jak koń (powtarzamy kilka razy),- wyobraźcie sobie, że jesteśmy w lesie i chcemy przywołać koleżankę i kolegę, których nie widzimyd)Ćwiczenia właściwe z zakresu korekcji wad wymowy- wywołanie głoski w izolacji,- utrwalanie głoski korygowanej w sylabach otwartych i zamkniętych,- utrwalanie głoski korygowanej w strukturze logotomowej,- utrwalanie głoski korygowanej w wyrazach w nagłosie, śródgłosie i wygłosie,- utrwalanie głoski korygowanej w zdaniach,- automatyzacja poprawnej wymowy w mowie spontanicznej, opowiadanie ilustracji, historyjek obrazkowych, rozmowy kierowane,- ćwiczenia utrwalające z wykorzystaniem wspomagające terapię logopedyczną*ćwiczenia ortofoniczne,*ćwiczenia stymulujące rozwój słuchu fonematycznego – usprawnianie odbioru bodźców akustycznych, rozpoznawanie wrażeń słuchowych, ćwiczenia poczucia rytmu, rozróżnianie głosek dobrze i źle odtwarzanie w układzie przestrzennym wystukanego „ rytmu”. Dziecko otrzymuje do dyspozycji kilka klocków. Osoba prowadząca ćwiczenia wystukuje określony rytm zasłaniając rękę. Zadaniem dziecka jest ułożenie klocków odpowiednio do tego rytmu. Jeśli dziecko popełnia błąd, powtarzamy stukanie i naprowadzamy dziecko na poprawne wykonanie ćwiczenia,*ćwiczenia i zabawy z muzyką *ćwiczenia stymulujące ogólny rozwój dziecka*ćwiczenia rozwijające słownik czynny i bierny: - rozwijanie mowy poprzez nazywanie i wskazywanie przedmiotów i nazw na obrazkach, w otoczeniu,- opowiadanie historyjek obrazkowych,- opowiadanie ilustracji, - udzielanie odpowiedzi na pytania,- gry i zabawy ortofoniczne,*ćwiczenia w zakresie koordynacji wzrokowo – słuchowo – ruchowej - dobieranie par obrazków (identycznych) na materiale tematycznym (materiał tematyczny przedstawia przedmioty znane dziecku z otoczenia),- rozpoznawanie głosów zwierząt,- różnicowanie dźwięków instrumentów,Ewaluacja pracy logopedycznejNadrzędnym celem terapii logopedycznej jest wykrywanie i usuwanie zaburzeń mowy. Osiągnięcie tego celu świadczy o powodzeniu terapii. W logoterapii ważne jest również wdrażanie do wyrobienia nawyków poprawnej wymowy oraz rozwijanie twórczej aktywności oceny pracy logopedycznej jest osiągnięcie następujących efektów:- skorygowanie zaburzeń wymowy (dziecko potrafi prawidłowo wymawiaćzaburzone głoski w izolacji, wyrazach, zdaniach, mowie spontanicznej),- wzrost czynnego i biernego słownika dziecka (dziecko operuje corazbogatszym słownikiem),- prawidłowe stosowanie form gramatycznych i ortograficznych,- prawidłowy rozwój emocjonalno – społeczny (dziecko chętnie wypowiada się,uczestniczy w życiu grupy).Postępy terapeutyczne przebiegają w indywidualnym tempie dla każdego dzieckaZadaniem nauczyciela – logopedy jest właściwe i systematyczne diagnozowanie poziomu umiejętności dziecka, ocena jakości i tempa zmian, dostosowanie metod, zasad i środków terapii do potrzeb i możliwości przebiegu i postępów dziecka powinna być dokonywana systematycznie na podstawie obserwacji rozwoju mowy, a także zachowań w różnych pracy z dzieckiem konieczne jest indywidualne podejście i odpowiednia motywacja, wówczas zostaną osiągnięte zamierzone cele. Praca wymaga cierpliwości, wytrwałości i zaangażowania zarówno ze strony dziecka, logopedy , jak i domu rodzinnego. Efektywność ćwiczeń możliwa jest tylko poprzez wielokrotne jakość pracy terapeutycznej i profilaktycznej wpływa również współpraca z nauczycielami, co pozwoli przedłużyć oddziaływania terapeutyczne i dokonać dokładniejszej analizy postępów dziecka i jego funkcjonowania w w ocenie wyników pracy logopedycznej może być:ankieta dla rodziców, ankieta dla nauczycieli, karta badania mowy, kwestionariusz badania motoryki narządów artykulacyjnychOgólny schemat badania logopedycznego: wstępne- wywiad- obserwacja- orientacyjne badanie mowy2. Badania podstawowe- badanie rozumienia- badanie mówienia- badanie czytania i pisania3. Badania uzupełniające- badanie stanu i sprawności narządów mowy w obrębie jamy ustnej (budowajęzyka, podniebienia, stan uzębienia i zgryz), jamy gardłowej i nosowej- badanie stanu i funkcjonowania narządu słuchu:badanie słuchu fonematycznegoorientacyjne badanie słuchubadanie pamięci słuchowej4. Badania specjalistyczne (wg potrzeb)- laryngologiczne- ortodontyczne- psychologiczne- pedagogiczne- audiologiczne- neurologiczneBadania wstępne i podstawowe mają na celu wyodrębnienie problemu. Badania uzupełniające pozwalają na ustalenie przyczyny wady wymowy. Etapy pracy korekcyjnej to następujące po sobie w ściśle ustalonej kolejności etapy pracy korekcyjnej zmierzające do uzyskania prawidłowej artykulacji głoski oraz jej utrwalenia i procesu logopedycznego: I ETAP WSTĘPNY – wybór właściwej metody korekcji i ustalenie ogólnych zasad postępowania korekcyjnego, następujący po ustaleniu i zorientowaniu się w możliwościach dzieckaII ETAP PRZYGOTOWAWCZY – Ćwiczenia przygotowawcze (przygotowanie podbudowy anatomiczno – fizjologicznej) – zespół czynności przygotowujących dziecko z zaburzeniami artykulacyjnymi do etapu właściwej pracy korekcyjnej (wszystkie czynności poprzedzające wywołanie głoski).1. Ćwiczenia oddechowea) ćwiczenia mobilizujące aparat oddechowyb) ćwiczenia kształtujące oddychanie brzuszno – przeponowec) ćwiczenia łączące oddychanie z ruchemd) ćwiczenia oddechowo – fonacyjne2. Ćwiczenia fonacyjnea) ćwiczenia wstępne znoszące napięcie mięśni krtanib) ćwiczenia w wymawianiu samogłosekc) ćwiczenia w wymowie samogłosek i spółgłosek3. Ćwiczenia słuchowea) ćwiczenia słuchu fizycznego i muzycznegob) ćwiczenia słuchu fonemowegoc) ćwiczenia słuchu fonetycznego4. Ćwiczenia usprawniające narządy mowy / motoryki narządów mowya) ćwiczenia wargb) ćwiczenia językac) ćwiczenia podniebienia miękkiegod) ćwiczenia szczęki dolnejĆwiczenia prowadzone są w formie zabaw, nie tylko w przypadku korekty wad wymowy, ale także w ramach szeroko rozumianej profilaktyki logopedycznej).III ETAP – WŁAŚCIWA PRACA KOREKCYJNA – Ćwiczenia artykulacyjne1. Wywołanie żądanej głoski – opanowanie przez dziecko, przy pomocy środków technicznych i słuchu, umiejętności poprawnego artykułowania dźwięku (2 – 4 tygodnie)2. Utrwalanie i automatyzacja artykulacji głoski (utrwalanie oraz automatyzacja ruchów narządów mowy charakterystycznych dla nowo nauczonej głoski)a) etap utrwalania artykulacji głoski- utrwalanie artykulacji głoski w izolacji,- utrwalanie artykulacji głoski w sylabach,- utrwalanie artykulacji głoski w wyrazach,- utrwalanie artykulacji głoski w parach wyrazów,- utrwalanie artykulacji głoski w zdaniach,- utrwalanie artykulacji głoski w krótkich tekstach oraz różnorodnym materiale etap automatyzacji głoski (wypracowanie umiejętności autokontroli słuchowej i autokorekcji wymawianiowej)- samodzielne opowiadanie treści obrazka,- opowiadanie historyjek składających się z kilku obrazków powiązanych ze sobą treściowo,- zabawy (dialogi).BIBLIOGRAFIA:Cieszyńska J., Nauka czytania krok po kroku. WNAP, Kraków G.,Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa, 1998, WSiPJastrzębowska G., Podstawy teorii i i diagnozy logopedycznej, Opole 1998, Wyd. Uniwersytetu OpolskiegoStyczek I.,Logopedia, Warszawa 1978. PWNSprawka R., Terapia logopedyczna, Gdańsk, 2012, HarmoniaTrempała J., Napierała- Harwas B., Psychologia rozwoju człowieka, redakcja naukowa Warszawa, 2001, PWN
dzińska. Program terapii został zaprezentowany tabelarycznie, dzięki czemu czy - telnik otrzymuje przejrzysty przegląd celów programu i przebiegu jego realizacji. Ta sama autorka, Natalia Siudzińska, zamieściła w kolejnym rozdziale opis dwu przypadków dzieci z rozszczepem podniebienia. Doświadczenie pracy z wykorzy -
PROWADZĄCY: Danuta Pluta-Wojciechowska, prof. UŚ, doktor habilitowany w zakresie językoznawstwa (specjalność logopedyczna) w Instytucie Języka Polskiego Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego. Jej główne zainteresowania naukowe dotyczą zaburzeń mowy u dzieci z wadą w obrębie środkowej części twarzoczaszki, z zaburzeniami czynności prymarnych, takich jak np. oddychanie i przyjmowanie pokarmów. Prowadzi badania mowy w dyskursie zaburzonym wykorzystując ujęcie związane z lingwistyką kognitywną. Zajmuje się również patofonetyką związaną w szczególności z zaburzeniami realizacji fonemów warunkowanych konstytucjonalnie i funkcjonalnie, a także teorią i metodyką terapii dyslalii. Była wieloletnim redaktorem naczelnym rocznika „Forum logopedyczne”, a także członkinią Komisji Zaburzeń i Rozwoju Języka Komitetu Językoznawstwa PAN (obecnie Komisja nie działa);w trzech kadencjach była aktywnym członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Logopedycznego. Od ponad 30 lat jest praktykującym logopedą, który zajmuje się diagnozą i terapią zaburzeń mowy dzieci i dorosłych z różnymi dysfunkcjami. Prawie 30 lat pracowała jako logopeda w Śląskim Uniwersytecie Medycznym w Katowicach. Wydała 5 monografii i kilkadziesiąt artykułów, w tym np. książki: Zaburzenia czynności prymarnych i artykulacji. Podstawy postępowania logopedycznego (2013), Podstawy patofonetyki mowy rozszczepowej. Dyslokacje (2010), Mowa dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia (2011), Zaburzenia czynności prymarnych i artykulacji. Podstawy postępowania logopedycznego (2013), Dyslalia obwodowa. Diagnoza i terapia wybranych form zaburzeń (2017). DO UDZIAŁU W SZKOLENIU ZAPRASZAMY: logopedów, neurologopedów, psychologów, pedagogów, pedagogów specjalnych. PROGRAM SZKOLENIA: Rozszczep wargi i podniebienia jako zaburzenie wieloukładowe i wielopłaszczyznowe w świetle najnowszych badań logopedycznych. Etiologia, patogeneza i klasyfikacja rozszczepów. Zaburzenia morfologiczne i czynnościowe w przypadku rozszczepu. Czynności prymarne i ich rola w budowaniu biomechanicznej bazy artykulacji. Wielospecjalistyczne leczenie dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia. Cechy dyslalii i alalii rozszczepowej. Podstawy fonetyki „mowy rozszczepowej”. Objawy i przyczyny alalii rozszczepowej. Paradygmat diagnozy logopedycznej dziecka z rozszczepem od urodzenia. Programowanie i prowadzenie terapii zaburzeń mowy u dzieci z rozszczepem. Pomoc rodzicom nienarodzonego dziecka z rozszczepem. Dziecko w pierwszym roku życia: postępowanie logopedyczne z dzieckiem przed, pomiędzy i po operacjach chirurgicznych. Dziecko w wieku poniemowlęcym, przedszkolnym i wczesnoszkolnym: strategiczna metoda usprawniania realizacji fonemów, w tym rozwojowa i terapeutyczna sekwencja terapii głosek, progowe warunki wywoływania głosek, wywoływanie głosek metodą analityczną i syntetyczną; terapia w przypadku nosowania otwartego funkcjonalnego i strukturalnego. Czynniki determinujące wyniki terapii. Rola logopedy w wielospecjalistycznym leczeniu zespołowym dziecka z rozszczepem, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z foniatrą. TERMIN: (sobota-niedziela) MIEJSCE: Niepubliczna Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna ALTER, ul. Stanisława Moniuszki 8b, CHORZÓW ZGŁOSZENIA: mailowo: szkoleniaalter@ telefonicznie u koordynatora szkolenia: Sandra Daniluk-Nowak: 531-068-866 KOSZT: 800 zł Wpłaty zaliczki w wysokości: 100zł oraz pozostałej kwoty należy dokonać na konto: FUNDACJA EDUKACJI I WSPOMAGANIA ROZWOJU EVOLVER ŚREDNIA 3A 41-506 CHORZÓW Bank PEKAO, numer rachunku 71 1240 4155 1111 0010 7126 6731 z dopiskiem „Szkolenie rozszczepy + imię i nazwisko”. Opłata zaliczki jest równoznaczna z wpisaniem na listę uczestników. Maksymalna liczba miejsc: 20 osób. UCZESTNICY OTRZYMUJĄ MATERIAŁY SZKOLENIOWE I CERTYFIKAT UDZIAŁU W SZKOLENIU. Należy zabrać ze sobą lusterko.
Dołącz do kursu i odbierz IMIENNE ZAŚWIADCZENIE oraz MATERIAŁY SZKOLENIOWE, które pomogą Ci podczas przeprowadzenia terapii!. Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia spełnia wymogi par. 23 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2019 r. w sprawie placówek doskonalenia nauczycieli (Dz. U. z dnia 6 czerwca 2019r.) Publikacje: Zmiany w funkcjonowaniu Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych - od 2022 r. Milena StasiakWykaz standaryzowanych narzędzi diagnostycznych stosowanych w diagnozie logopedycznej. Milena StasiakEDL. Materiały profilaktyczne: rozwój mowy małego dziecka Anna PaluchAfazja u dwulatka? u trzylatka? Giełda pracy: Dam pracę Szukam pracy Gdzie studiować: Wybierasz się na studia?Sprawdź listę uczelni! autor: Izabella Tomasiewicz - KorczykZaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem podniebienia, wybrane zagadnienia z terapii mowy. Reklama: Internetowa poradnia: Opieka logopedyczna w przedszkolu Programy użyteczne w gabinecie logopedycznym Nagrywanie wad wymowy Forum dyskusyjne: Newsletter: W pole poniżej wpisz swój adres e-mail aby otrzymywać od nas najnowsze informacje. A teraz zostałaś z myślami sama… Uwielbiasz pracę z dziećmi, szybko nawiązujesz z nimi kontakt, wyśmienicie bawicie się razem, realizując przy tym program terapii logopedycznej. Jednak kontakt z osobami dorosłymi, nie wywołuje u Ciebie już takiego entuzjazmu. A, co dopiero grupa prawie 100 osób wpatrzonych w ciebie podczas zebrania. Szczegóły Walkowiak Katarzyna Kategoria: Uncategorised Opublikowano: 03 grudzień 2015 Odsłony: 27790 Szpital w Ameryce wprowadza nowy program rehabilitacji dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia Rozszczep wargi i podniebienia dotyka w Polsce prawie 800 noworodków rocznie. Wada ta zazwyczaj wymaga zabiegu operacyjnego, gdyż wraz z rozwojem i wzrostem dziecka, prowadzi do wielu problemów: z jedzeniem, mówieniem czy przełykaniem pokarmów. Prawidłowo przeprowadzony zabieg i rehabilitacja dają ogromne szanse na całkowite wyleczenie wady. Rozszczep wargi i podniebienia jest wadą złożoną, dlatego jej leczenie jest wieloetapowe (zwykle trwa kilka lat) i wymaga udziału wielu specjalistów. Jednym z ważnych jej elementów jest specjalistyczne usprawnianie mowy na każdym etapie leczenia, aby dziecko nauczyło się poprawnie mówić. Badania pokazują, że dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia potrzebują opieki logopedycznej od urodzenia, pomiędzy operacjami chirurgicznymi, jak i po ich przeprowadzeniu. Mowa rozwija się wpowiązaniu z innymi funkcjami, takimi jak oddychanie, jedzenie, picie, spostrzeganie wzrokowe i słuchowe, zabawa, rozwój społeczny itd. Wada rozszczepowa zmienia warunki życia dzieci, powoduje, że u wielu z nich występują różnej intensywności zaburzenia rozwoju mowy. Rehabilitacja i terapia logopedyczna przyczynia się do zminimalizowania tych nieprawidłowości. W ramach programu rehabilitacji rozszczepu podniebienia w Szpitalu w Ameryce prowadzone jest m. in. postępowanie logopedyczne, które obejmuje następujące grupy ćwiczeń: ćwiczenia oddechowe, których celem jest uzyskanie prawidłowego toru oddechowego, wydłużanie fazy wydechowej, różnicowanie oddechu, ćwiczenia aparatu fonacyjnego, ćwiczenia warg, języka, podniebienia i zwarcia podniebienno-gardłowego, ćwiczenia percepcji słuchowej, ćwiczenia poprawnej artykulacji głosek. Wiecej informacji można uzyskać pod numerem telefonu 89 519 48 49 terapii logopedycznej równie ż terapii zaburze ń emocjonalnych, zaburze ń zachowania, terapii pedagogicznej, psychoedukacji dla rodziców. 5. Zasada aktywnego i świadomego udziału. Dziecko musi czu ć potrzeb ę ćwicze ń i rozumie ć konieczno ść udziału w zaj ęciach. Nale ży pobudza ć jego zainteresowanie i motywacj ę do pracy. Poniższy program terapii logopedycznej dotyczy pacjenta chorującego na Stwardnienie Rozsiane. Obserwowane u niego zaburzenia mowy mają charakter dyzartryczny, szczególnie dotyczy to cech prozodycznych mowy. Mowa jest lekko skandowana i wybuchowa, intonacja niestabilna, tempo jest zmienne, a wymowa spółgłosek szczególnie w wygłosie nie zawsze poprawna (jego mowa przypomina mowę „pijanego”). Pacjent ma również problemy z przełykaniem pokarmów płynnych, często zachłystuje się nimi i nadrzędnym postępowania terapeutycznego w przypadku opisywanego pacjenta jest nie tyle sama poprawa zrozumiałości jego mowy (ponieważ jak wynika z wywiadu i obserwacji jest on dobrze rozumiany przez otoczenie), co niedopuszczenie do pogorszenia się jej zrozumiałości poprzez kształtowanie wyrazistości wypowiedzi i poprawę wypowiedzi pacjenta od strony prozodycznej. Niezbędna jest w tym celu intensywna terapia w zakresie funkcji oddechowo - fonacyjno – artykulacyjnej mowy. Poprawa tych funkcji wpłynie pozytywnie na zrozumiałość spontanicznych wypowiedzi pacjenta, a ćwiczenia artykulatorów mają za zadanie utrzymać je jak najdłużej w dobrej sprawności i wpłynąć na poprawę funkcję połykania. Spotkania terapeutyczne z pacjentem powinny odbywać się co najmniej raz w tygodniu. Pacjent wyposażony w zestaw ćwiczeń do samodzielnej, codziennej pracy w domu powinien je systematycznie wykonywać. Należy stopniowo wprowadzać niewielką liczbę zadań by ułatwić pacjentowi poprawne ich opanowanie i zachęcić do wykonywania ćwiczeń w domu dokładnie według zaleceń terapeuty. W miarę upływu czasu i opanowania przez pacjenta ćwiczonych umiejętności - będzie on dysponował dużą bazą dobrze mu znanych i poprawnie wykonywanych przez siebie terapii:1. Usprawnianie układu oddechowo – fonacyjnego2. Rozwijanie i podtrzymywanie sprawności motorycznej narządów artykulacyjnych (zarówno ruchy izolowane jak i ruchy naprzemienne)3. Praca nad prozodyczną stroną wypowiedzi (z wykorzystaniem odpowiednio dobranego materiału językowego)4. Poprawa funkcji połykania napojów i pokarmów o zróżnicowanej konsystencji ( w celu zmniejszenia dolegliwości w trakcie spożywania pokarmów płynnych)Aby usprawnić układ oddechowo – fonacyjny pacjenta sporządzono zestaw ćwiczeń oddechowych i fonacyjnych. Oto niektóre z nich:• Ćwiczenie oddechu torem przeponowym w pozycji leżącej i stojącej z kontrolą ruchu brzucha i klatki piersiowej. W pierwszym etapie można połączyć to ćwiczenie ze słuchaniem muzyki relaksacyjnej (w pozycji leżącej), w drugim etapie z wypowiadaniem długo spółgłosek f lub s(w celu kontroli wydechu).• Ćwiczenia oddechowe połączone z ruchami rąk i tułowia (dla pogłębienia oddechu, zwiększenia pojemności płuc i uaktywnienia różnych ich partii).• Ćwiczenie oddechu torem przeponowymi stopniowe wydłużanie wydechu do 5, 10 sekund i dłużej. • Wypowiadanie na jednym wydechu głoski f lub s, później samogłoski a, e lub o tak, aby dźwięk był utrzymany na tym samym poziomie donośności.• Wypowiadanie na jednym wydechu powtarzalnych wyrażeń kilkuwyrazowych (np.: „siała baba mak, nie wiedziała jak, a dziad wiedział(...)”; „jedna wrona bez ogona, druga wrona bez ogona (...)”, „ta mama tam to mama Adama, a tamta mama to mama Tomka”).• Ćwiczenie kontroli siły wydechu z użyciem rekwizytów: „dmuchajki” (piłeczka ma utrzymać się na pewnej wysokości przez kilka sekund ), kartki papieru (kąt wychylenia kartki ma być taki sam przez cały czas dmuchania na nią) , świecy (płomień świecy ma przechylać się i „tańczyć” w podobny sposób przez kilka sekund, nie wolno zdmuchnąć płomienia ani dopuścić aby jego ruch ustał).• Ćwiczenie ekonomicznego zużywania powietrza podczas mówienia np. z wykorzystaniem głoski s – wymawianie głoski s z pauzami co 3 sekundy, tak aby w czasie pauz przerwać wydychanie powietrza. Następnie wymawianie spółgłoski s z około dziesięcioma przerwami.• Wykonanie powyższych ćwiczeń oddechowych z podparciem przeponowym (dla wydłużenia fazy wydechowej).• Przedłużone wymawianie samogłosek ustnych (jak najdłużej bez zmiany wysokości głosu).• Wymawianie tych samogłosek na różne sposoby: długo, krótko, cicho, głośno, wielokrotnie, staccato, legato.• Wymawianie samogłosek ustnych z miękkim nastawieniem, a następnie z miękkim nastawieniem z przerwami.• Wymawianie połączeń samogłosek – np. au z różną intonacją (jak pytanie, twierdzenie, zdziwienie, gniew czy zachwyt).• Wymawianie zdań typu „Ciocia dała Krysi misia” w różny sposób, aby brzmiało jak twierdzenie, pytanie, drwina, zachwyt lub gniew.• Mruczenie przez nos przedłużonej głoski m, a następnie łączenie przedłużonej głoski m z samogłoskami a, e, y, i, o, u w różnych wariantach (nagłos, śródgłos i wygłos). Następnym etapem tego ćwiczenia jest skrócenie długości głoski m a wydłużenie czasu emisji samogłosek.• Wymawianie krótkiego zdania szeptem, półgłosem, głosem pełnym aż do wykrzyknienia.• Czytanie krótkich tekstów szeptem i pełnym z ćwiczeniami oddechowo – fonacyjnymi stworzono listę propozycji usprawniających pracę narządów artykulacyjnych, które powinny być konsekwentnie wprowadzane na każdych zajęciach:Ćwiczenia warg:• Cmokanie, gwizdanie, parskanie.• Ściąganie warg do postaci „dzióbka” i rozciąganie ich w uśmiechu ze złączonymi wargami (ruch naprzemienny).• Uśmiech na przemian lewą i prawą stroną warg.• Przesuwanie warg ściągniętych w dzióbek na przemian raz w prawą raz w lewą stronę.• Nadymanie policzków i utrzymanie w nich powietrza przez kilka sekund.• Zakładanie wargi górnej na dolną i dolnej na górną.• Wymawianie samogłosek ustnych z wyraźnie przesadną artykulacją warg w takiej np. kolejności : a, i, o, e, u, y, a następnie w parach samogłosek o skrajnym układzie warg np.: a-i-a-i, a-u-a-u, i-u-i-u, e-o-e-o, języka:• Kląskanie.• Wysuwanie języka z jamy ustnej na przemian w prawo i w lewo do kącików warg oraz na przemian w górę i w dół za czerwień warg.• Ruchy czubka języka do wałka dziąsłowego i na dół jamy ustnej.• Ruchy grzbietu języka do wałka dziąsłowego i na dół.• Płynne dotykanie czubkiem języka do każdego zęba po kolei (przy szeroko opuszczonej żuchwie).• Wysuwanie płaskiego języka na kształcie „łopaty” z jamy ustnej i utrzymanie go nad dolnymi zębami.• Unoszenie brzegów języka – język w kształcie „nerki”.• Wysuwanie zwężonego języka w kształcie. „grotu” i utrzymanie go nad zębami dolnymi.• Zwężanie i rozszerzanie masy języka – wykonanie ruchu naprzemiennego grot – łopata (ruch powinien być płynny, przy otwartych szeroko ustach).• Wypychanie policzków językiem.• Masowanie językiem podniebienia.• Oblizywanie czubkiem języka wargi zębów.• Wykonywanie złożonych, skoordynowanych ruchów warg i języka jednocześnie np.: przy języku przyklejonym do podniebienia szeroko otwierać i zamykać usta; przy unoszeniu brzegu języka do wałka dziąsłowego opuszczać żuchwę, a przy opuszczaniu języka na dno jamy ustnej podnosić żuchwę aż do złączenia podniebienia miękkiego:• Przenoszenie skrawków papieru przy pomocy słomki.• Kasłanie, ziewanie z językiem wysuniętym na brodę.• Wymawianie sylab, logotomów oraz par wyrazów ze spółgłoskami zwartymi tylnojęzykowymi: ka, ko, ku, akka, okko, ukku, ekke, plik kartek, pstrąg królewski, park tych ćwiczeń jest: - zwiększenie możliwości kontroli zakresu ruchów w obrębie aparatu artykulacyjnego - poprawa koordynacji ruchów naprzemiennych - kształtowanie zdolności do dowolnych zmian tempa ruchów mownych - poprawa wyrazistości wymowy głosek w różnych kontekstach artykulacyjnychWraz z powyższymi ćwiczeniami oddychania, fonacji i artykulacji zastosowano różne działania zmierzające do poprawy funkcji połykania napojów i pokarmów o zróżnicowanej lodu przed jedzeniem i piciem powinno poprawić miejscową wrażliwość i podniesie napięcie mięśniowe okolic łuków podniebienno - językowych. W celu koordynacji ruchowej i wzmocnienia siły mięśniowej stref biorących udział w połykaniu proponuje się pacjentowi trening połykania wg B. Mackiewicza (pozwala to też na świadome prześledzenie ruchów wykonywanych w trakcie czynności połykania). W trakcie każdego spotkania terapeutycznego, jak również samodzielnej pracy pacjenta w domu powinny znaleźć się ćwiczenia prozodii mowy z wykorzystaniem odpowiednio dobranego materiału językowego. Oto kilka propozycji takich ćwiczeń:• Czytanie lub mówienie z pamięci krótkich tekstów w celu ćwiczenia wyrazistego wymawiania samogłosek (ciekawe teksty do takich ćwiczeń zamieszczone są w książce A. Walencik-Topiłko „Głos jako narzędzie”).• Czytanie krótkich tekstów w celu ćwiczenia wyrazistego wymawiania spółgłosek (szczególnie uwzględnić należy te dźwięki, które w spontanicznych wypowiedziach pacjenta bywają zamieniane lub opuszczane lub ich wymowa jest zbyt słabo zaznaczona).• Odczytywanie inscenizacyjne krótkich dialogów.• Kontrolowanie rytmu wypowiedzi przez czytanie rymowanek, wyliczanek (pacjent może powtarzać te teksty w domu czytając je dziecku).• Czytanie zdań z zaznaczonymi przez terapeutę wyrazami, na których należy postawić akcent. (wiele ciekawych przykładów tego typu zdań można znaleźć w książce Toczyska B. „Głośno i wyraźnie”).Celem powyższych ćwiczeń jest: - kontrola rytmu i tempa mówienia - kontrola prawidłowej intonacji i akcentuPrzygotowując powyższy program terapii starano się pamiętać o postępującym charakterze choroby podstawowej pacjenta i możliwości pojawienia się w związku z tym zmian: w nastroju, wydolności wysiłkowej, możliwościach oddechowych i funkcjonowaniu narządów artykulacyjnych co może spowodować konieczność dokonania zmian w postępowaniu terapeutycznym. Bibliografia:1. Mirecka U., Standard postępowania logopedycznego przypadku dyzartrii, 2008, [w:] Logopedia 37, PTL, Lublin2. Lewandowski A. Tarkowski Z., Dyzartria wybrane problemy etiologii, diagnozy i terapii, 1989, Warszawa3. Walencik – Topiłko A., Głos jako narzędzie, 2012, Harmonia, Gdańsk4. Toczyska B., Głośno i wyraźnie, 2007, GWP, Gdańsk5. Mackiewicz B., Odwzorowywanie czynności pokarmowych w ruchach artykulacyjnych [w:] Logopedia 29, Lublin, 20096. Wiskirska – Woźnica B. i in. Rehabilitacja zaburzeń połykania [w:] Wprowadzenie do neurologopedii, red. A. Obrębowski, 2012, Termedia, PoznańPrzygotowała:LogopedaBeata Jacyniuk .
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/536
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/743
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/393
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/320
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/160
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/21
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/763
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/341
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/651
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/225
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/367
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/719
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/615
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/876
  • 0tjpsbem7k.pages.dev/315

    • program terapii logopedycznej dziecka z rozszczepem podniebienia