🏈 Aleksandra Konieczna Z Mężem

Aleksandra Konieczna jest wybitną i docenianą aktorką. Spektakularny sukces zawdzięcza ciężkiej pracy, którą musiała godzić z wychowywaniem córki. Jak sama o sobie mówi, była „matką pracującą” i chociaż nie narzeka na swój los, nie poleca tego rozwiązania, ponieważ jest „wbrew naturze”… Aleksandra o macierzyństwie i samotności – Pani jest szczęśliwa? Bez szału. Bywam. Istnieje jakiś przymus bycia szczęśliwym i mnie to denerwuje. Jestem zadowolona, dość pogodna, a szczęśliwa bywam. – Kiedy? Kiedy wystawiam twarz do słońca. – Jak Pani sobie radzi z tą rzeczywistością nie do wytrzymania? Istnieję w sztuce – w teatrze, teraz w filmie. I staram się, żeby codzienność była piękna i ładna. Czy czuje się samotna? Warszawa to nie jest miejsce dobre do samotności. Kwitnie życie społeczne, kulturalne. Poza tym wydaje mi się, że samotność jest suwerenną częścią naszego życia. Robienie wielkiego halo, że to jest jakiś nieszczęśliwy stan, jest chyba kapitalistycznym wymysłem. Rodzimy się sami i umieramy sami. Będziemy mieć osobne worki, w których nas wywiozą. Umiejętność bycia samemu jest czymś nieodzownym. Jestem z nią oswojona. Czasem mnie niepokoi, że ja ją coraz bardziej lubię. Śpi się tak lepiej. Wygodniej. Wszyscy mężczyźni chrapią. A mi nikt nie chrapie. Nikt nie ma pomysłów lepszych niż ja i nie zostawia swoich rzeczy byle gdzie. Czasami tak sobie tylko palnę, że chciałabym mieć takiego męża jak Beksiński. Dla zgrywy. Tak naprawdę fascynuje mnie coś, co nigdy nie było mi dane. Nigdy nie miałam poczucia bezpieczeństwa wynikającego z tego, że jest się żoną przy mężu. Moja córka przez to szybko musiała stać się samodzielna. Ona często wspomina, jak wołałam z kuchni: „Jula, chcesz kakao?”. „Poproszę”, odpowiedziała. Na to ja: „To sobie zrób, bo właśnie wychodzę”. Więcej o byciu samotną matką, a także o tym, co w sobie lubi Aleksandra Konieczna powiedziała w naszym wideo! Zobacz także: „Jak każda kobieta biorę udział w wyścigu szczurzyc”, Aleksandra Konieczna szczerze o rolach dla kobiet w kinie i poprawianiu urody @

Aleksandra Konieczna zaskoczyła widzów swoim kontrowersyjnym zachowaniem na gali Orły 2022. Aktorka wywołała konsternację. Po gali ujawniła, co jest przyczyną jej nietypowego zachowania. Aktorka Aleksandra Konieczna pojawiła się na gali rozdania Orłów, a jej zachowanie zwróciło uwagę widzów. Gwiazda wyszła na scenę, by wręczyć nagrodę, a zamiast tego zaczęła serwować żarty, które wprawiły publiczność w konsternację. Z trudem kończyła zdania, a nawet zachwycała się lakiem na kopertach. Potem, już schodząc ze sceny, z radością pomachała widzom. Maciej Stuhr, który prowadził ceremonię i także był na scenie, próbował jakoś wybrnąć z opresji i zachęcił kolejne osoby do wręczenia nagród w innych także: Patryk Jaki przemawiał w Europarlamencie. Internauci żartują z jego stroju. "Piżama plus marynarka" Aleksandra Konieczna komentuje wpadkę na rozdaniu Orłów. Publiczność była skonsternowanaZdaniem komentujących całą sytuację, zachowanie Aleksandry Koniecznej było dość nietypowe i miało świadczyć o pewnej niedyspozycji. "Pudelek" tuż po gali zapytał gwiazdę Orłów o to, co wprawiło ją w taki nastrój. Aktorka wymijająco odpowiedziała, że wszystko to przez "wodę z bąbelkami". Od kilku dni jaram się wodą z bąbelkami. Całe życie piłam niegazowaną i mnie po prostu "freestyluje" - pytanie o rolę prowadzącej, przyznała, że nie jest to prosta sprawa, bo trzeba trzymać się prowadzącej jest straszna. Myślałam, że jak za bardzo się wychylę, to może mi utną głowę za to. Tych słów nie da się cofnąć, a chciałoby się powiedzieć nieco inne. Oczywiście medycyna estetyczna, zasuwałam jak się patrzy. Mam 57 lat, to jak mam wyglądać? To już jest dla mnie trochę męczące, ale muszę to zrobić - wyjaśniła dość enigmatycznie. fot. Piotr Molecki/East News fot. VIPHOTO/East News

Daniel soon discovers the community is reeling from a recent fatal car accident that caused the deaths of several youths, including the son of the church caretaker (a formidably dour Aleksandra

– Osobie z doświadczeniem choroby psychicznej łatwiej jest nawiązać kontakt z drugim chorym, pomóc mu wyartykułować potrzeby. Bo on wie, jak się to przeżywało – Aleksandra Kożuszek, żyjąca pomiędzy Jelenią Górą, Wrocławiem a innymi miastami w Polsce, od 2010 roku zaangażowana jest w dawanie świadectwa i pomaganie osobom cierpiącym psychicznie. Od 2013 roku wspólnie z psychologami współprowadzi kursy „Ekspert poprzez Doświadczenie” dla osób po kryzysach psychicznych, których stan jest stabilny, przygotowujące do roli edukatorów i towarzyszy osób cierpiących psychicznie. Kursy, w którym pytanie: „co dobrego może wyniknąć z kryzysu psychicznego?” nie brzmi śmiesznie.– Czasem dochodzimy do przekonania, że kryzys psychiczny jest konieczny do rozwoju i uwrażliwienia – śmieje się Aleksandra Kożuszek. Ola. Bo choć wiosna lat minęła, Aleksandra Kożuszek ma w sobie rys wrażliwej, otwartej i spontanicznej młodej dziewczyny. Słuchając historii jej życia. I jej choroby. Trudno w to uwierzyć. Ola często się śmieje. A wtedy robi minę dziewczyny, której udało się zrobić psikusa. Pomiędzy rozmową i śmiechem pali papierosy.– Mąż powtarza, że będę bardziej wiarygodna, kiedy uda mi się w końcu rzucić papierosy – mówi Ola. I znów się śmieje. O warsztatach, które współprowadzi, opowiada z błyskiem w oku. Osoby z doświadczeniem choroby psychicznej nie zawsze chcą i mogą opowiedzieć swoim bliskim, co przeżywają. Stąd kursy „Ekspert poprzez Doświadczenie”.– Kapitalnie patrzeć, jak uczestnicy kursów idą do przodu. Kapitanie im w tym towarzyszyć – dodaje Ola. Nie wszyscy uczestnicy stają się edukatorami. Trzeba mieć predyspozycję i siłę, żeby wspierać osoby chore psychicznie. Ola kilkunastu lat Aleksandra Kożuszek jest wolontariuszką i edukatorką na rzecz osób z chorobami o chorobieOla Kożuszek zaangażowała się w program warsztatów, bo ma się czym dzielić. Niebawem minie czterdzieści lat od momentu, kiedy po raz pierwszy znalazła się na oddziale zamkniętym Krakowskiej Kliniki Psychiatrycznej. I ponad dwadzieścia lat, od kiedy jest w dobrej formie psychicznej. Latami walczyła z psychozą. Miała cholerne szczęście, że wychowała się w kochającej i wspierającej rodzinie. Studiowała muzykologię na uniwersytecie, kiedy doświadczyła pierwszego epizodu głębokiej psychozy. Tato zawiózł ją wtedy do szpitala w Krakowie, gdzie panowała niepowtarzalna atmosfera – myśl i duch profesora Antoniego Kępińskiego, a opieką otoczył Olę młody psychiatra, dziś ceniony profesor – Bogdan de Barbaro. Ola miała cholerne szczęście, bo wyszła za mąż za Konrada (wieloletniego muzyka Filharmonii Dolnośląskiej), który „wziął ją z całym inwentarzem” – jak to określił profesor de Barbaro – i towarzyszył jej w chorobie. Był i jest dla Oli oparciem i największym przyjacielem. Tak o mężu Ola napisała w książeczce niewielkich rozmiarów i wielkiej treści, zatytułowanej „Radość odzyskana”. Opisała w książce wieloletnie zmagania z psychozą. Przejście przez tunel, jak mawiał mąż Konrad. Kiedy Ola nie wierzyła, to mąż miał wiarę, że na końcu tunelu Ola zobaczy światło.– Dostałam tyle miłości i tyle pomocy. Teraz chcę się odwdzięczyć. Bo udało mi się wyjść z tunelu – na spotkaniach z młodzieżą Ola opowiada, jak mogą rozpoznawać niepokojące sygnały dotyczące kryzysów psychicznych, jak sobie z tym radzić.– Powtarzam im, żeby nie zostawali z tym sami. Nie zamykali się w sobie. Bo ja tak zrobiłam – Ola wraca do początków w tunelOla: oczko w głowie tatusia, lubiana w środowisku rówieśników, zdolna, bez historii chorób psychicznych w rodzinie, uczennica liceum i szkoły muzycznej, chodziła na lekcje baletu i angielskiego.– W psychozę nagle się nie wpada. To splot różnych okoliczności – opowiada Ola – W tamtym czasie wszędzie chciałam być super. I byłam. Ogromnym wysiłkiem. W końcu zbuntowałam się. Wagarowałam w szkole. Odrzuciłam hierarchię wartości rodziców. A nie znalazłam nic w zamian. Kroplą, która przepełniła czarę, był gwałt, który przeżyłam podróżując z przyjaciółką stopem po obcości w znanym dotąd i akceptowanym środowisku. Stopniowe wycofywanie się z kontaktów i relacji. Takie były pierwsze symptomy rozwijającej się choroby.– Patrzyłam w lustro i bałam się swojego wzroku. Czułam, że jestem obca. Przyjaciółka spojrzała w moje oczy i rozpłakała się. Na szpitalnym oddziale dla studentów przestraszyłam się widoku chłopaka na lekach. Uciekłam. Nie podjęłam leczenia. To był błąd. Psychoza rozwijała się w tempie przyspieszonym. Miałam urojenia, że jestem przyczyną całego zła i tortur na świecie. Czułam potworny ból i poczucie winy. Nie umiałam o tym rozmawiać. Zapadałam się w ciemność. Straciłam pojęcie tożsamości, czy jestem roślinką, czy zwierzęciem. Próbowałam się zabić. W końcu tato zawiózł mnie na oddział tabletek trzy razy dziennie, zastrzyki. I psychiatra Bogdan de Barbaro. Przez dwa miesiące żyła w świecie urojeń wzrokowych i węchowych. Ale słyszała przyjazny głos doktora, który siedział przy jej łóżku. Po dwóch miesiącach leczenia farmakologicznego, wpadła z kolei w euforię. Rzucała się z radości na wszystkie osoby spotkane na szpitalnym korytarzu.– Kiedy doktor de Barbaro widział mnie, z daleka krzyczał: „pani Olu, proszę spróbować się opanować”! Przeszłam też fazę obrzucania wszystkich wulgaryzmami. Na szczęście byłam w tym na tyle dowcipna, że nawet rodzice się tunel krok po krokuPo półrocznym pobycie na oddziale zamkniętym, Ola znów miała farta. Był rok 1979. W Krakowie otworzyli pierwszy hostel dla osób po epizodach psychicznych. Pacjenci żyli tam trochę jak w internacie, chronieni przez „wtyczkę” albo „kabelek”, jak nazywali personel medyczny. Ola wróciła na studia. Podjęła pracę jako nauczycielka muzyki i języka angielskiego.– Uwielbiałam swoją pracę, ale rozkręciłam się niczym samochód jadący dwieście kilometrów na godzinę. Nie spałam, byłam wiecznie pobudzona, nieustannie udzielałam wsparcia innym, organizm się wyczerpał. Doktor de Barbaro dał mi alternatywę: wracam na oddział dobrowolnie albo zabierze mnie tam w kaftanie.– Poczułam ulgę dopiero na szpitalnym łóżku. Wreszcie nie musiałam wyręczać Ducha Świętego w jego obowiązkach. Ale byłam w manii, rzucałam talerzami przez okno, nie było łatwo mojemu doktorowi ściągnąć mnie w dół z tej wzruszenia przeżyła, kiedy cała klasa przyszła odwiedzić ją w szpitalu. Zapytała młodzież, czy nie bali się przyjść do szpitala na taki oddział. „Proszę pani, tu by się nadawała cała nasza klasa” – usłyszała w wyjściu ze szpitala Ola wyjechała na kurs języka angielskiego do Anglii. Kurs opłacony, a ona nie potrafiła wstać rano z łóżka. Po fazie euforii, znów dopadła depresja. Leczyła się z niej pracować. Od lekarza dostała pozwolenie, ale kuratorka oświaty miała wątpliwości:– Czy pani myśli, że może wrócić do pracy w szkole po pobycie w klinice psychiatrycznej? – urzędniczka zapytała z negacją w głosie.– Mogę pracować. Ta choroba dopada ludzi wrażliwych. Proszę się nie martwić. Pani się nie przydarzy – odpowiedziała w szkole to nie był jednak dobry pomysł. Męczyła się w niej okropnie. Kiedy wyszła za mąż za Konrada, przeprowadziła się do Wrocławia.– Jest moim mężem od 45 lat. Pomogła wiara Konrada, że wyzdrowieję – Ola nie ukrywa, że spoiwem małżeństwa i pomostem do czynnego życia w dużej mierze była dla nich wiara w Boga. I środowisko przyjaznych ludzi, którymi się otaczali. Ale i to nie uchroniło Oli od nawrotów choroby. Przez lata zmieniały się tylko diagnozy lekarskie: od depresji, przez nerwicę, psychozę, chorobę dwubiegunową po schizofrenię.– Diagnozy mnie nie interesowały. Najważniejsze, że miałam zaufanie do mojego lekarza. Miałam terapię miłością. Tak nazywam życzliwość, gesty, wsparcie osób mi bliskich, przyjaciół, lekarzy, księży, środowiska. Po prostu miałam szczęście do spotykanych na mojej drodze ludzi. Pomimo choroby nigdy nie przestałam dla nich być „kochaną Oleńką”. Mądrze mnie wspierali, nie pozwolili na zniechęcenie do aktywności. Do życia. Wychodzenie z tuneluAleksandra Kożuszek jest przekonana, że brak, czy złe relacje są ważnym elementem zapadania w chorobę psychiczną. Dobre relacje są ruchem w drugą stronę – wychodzeniem z tunelu choroby. Choć tak bardzo brakuje sił na przejście tunelu.– Czasem nie trzeba słów. Życzliwa obecność przy chorych psychicznie też bardzo pomaga – Ola Kożuszek jako nastolatka miała inne marzenia na życie. Doświadczenie choroby psychicznej zweryfikowało te plany. I zmieniło samą Olę. Uwrażliwiło na innych. Dobro, jak mówi, można siać wokół siebie w każdej sytuacji. I w każdym Potoczak-PełczyńskaTekst ukazał się 15 lutego 2020 roku na łamach Nowin Jeleniogórskich

Aleksandra Konieczna, aktorka Na Wspólnej, przez wiele lat trwała w małżeństwie z uzależnionym od alkoholu partnerem. Choć gwiazda długo walczyła o ich związek i zdrowie ukochanego, nałóg okazał się silniejszy. Mężczyzna zmarł w wieku 54 lat. Jak wyglądało wspólne życie Koniecznej i znanego reżysera?Choć mąż aktorki zgotował jej piekło na ziemi, ta znalazła w sobie wystarczająco dużo siły, by uporać się z demonami przeszłości. Gwiazda popularnego serialu wiedzie obecnie szczęśliwe życie, pełne osobistych i zawodowych sukcesów. Największą chlubą kobiety jest oczywiście jej ukochana córka, Julia Maj. Aleksandra Konieczna: mąż gwiazdy był alkoholikiemAktorka Na Wspólnej przez lata była związana z Andrzejem Majem, polskim reżyserem teatralnym i filmowym. Niestety, mężczyzna o duszy artysty miał poważne problemy z alkoholem i nie pozwalał sobie pomóc: — To nie było łatwe małżeństwo. Rodziny jako takiej nie było. Myśmy się dosyć szybko rozstali. Moja córka miała rok — wyznała w programie Uwaga! para zdecydowała się nawet na terapię dla współuzależnionych, ich małżeństwo nie przetrwało. Aktorka, obawiając się o przyszłość i zdrowie psychiczne swojej córki, podjęła decyzję o rozwodzie. Aktorka Na Wspólnej przeszła przez piekło Po śmierci Andrzeja Maja w 2005 roku, kilka osób z jego najbliższego otoczenia wypowiedziało się na temat problemu alkoholowego reżysera: — Andrzej miał wszystkie walory, aby być szczęściarzem. Był miły, zdolny, utalentowany, przystojny, dobrze wychowany. Ale stał się ofiarą alkoholu — powiedział Stanisław Zajączkowski, operator TVP Kraków. Po śmierci męża aktorka w wieku 33 lat przeżyła udar, potem musiała poddać się skomplikowanej operacji kręgosłupa, a kilka lat temu również serca. Choć lata spędzone z uzależnionym mężem były dla Koniecznej bardzo trudne, ta nie utraciła pogody ducha i stale brnęła do przodu. Wszystko z myślą o swojej ukochanej córce, ZDJĘCIA: @ Konieczna, znana aktorka filmowa i teatralna przez lata trwała w małżeństwie z alkoholikiem. Andrzej Maj, reżyser filmowy i teatralny, nie dał sobie @ prób wyciągnięcia ukochanego ze szponów nałogu, mężczyzna zmarł w 2005 roku. Konieczna sama wychowywała ukochaną córkę, Julię. Związek z uzależnionym mężczyzną pozostawił wyraźny ślad na psychice aktorki. ZOBACZ TEŻ:Uczestniczka „Tańca z Gwiazdami” miała wypadek. Opowiedziała, co się stałoOlivia Newton-John znów choruje. „Wolę nie wiedzieć, ile czasu mi zostało”Gwiazda „Top Model” wzięła ślub! Znajomi pary wrzucili do sieci zdjęciePracownik Michaela Jacksona wyjawiła sekrety gwiazdora. Cały świat wstrzymał oddechPanna młoda zamarła, gdy jej siostra nagle przerwała ślub. Miała ważny powódŹródło:

Aleksandra Konieczna (51 l.), aktorka, która w filmie "Ostatnia rodzina" wcieliła się w Zofię Beksińską, ma za sobą ciężkie chwile. Chciała kochać i być kochana, tymczasem mąż alkoholik zgotował jej prawdziwe piekło, rujnując życie i zdrowie. Ten rok jest dla niej szczególny. We wrześniu na festiwalu filmowym w Gdyni otrzymała nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie o rodzinie Beksińskich, a miesiąc później świętowała 51. urodziny. Bliscy życzyli jej zdrowia i uśmiechu. Banalne? Nie dla niej. Przez wiele lat i jedno, i drugie było czymś nieosiągalnym, bo życie boleśnie ją doświadczyło. Wiele razy otarła się nawet o śmierć... Zła passa rozpoczęła się w 1998 r. Wówczas 33-letnia Aleksandra przeszła poważny udar mózgu. - Dla starszych kończy się to zwykle niedowładem, paraliżem, natomiast młodzi często umierają. Rzadko kto przeżywa. A mnie zostało to dane - opowiada wzruszona. Potem żyła w ciągłym strachu, obawiała się powtórki. - Byłam spętana lękiem, ale musiałam sobie radzić. Równocześnie zaczęłam bardziej doceniać życie. Miałam poczucie wdzięczności za to, że jestem, że mogę np. sama umyć zęby - wspomina. Wkrótce problemy zdrowotne znów dały o sobie znać. W 2009 r. Aleksandra ponownie znalazła się na granicy życia i śmierci. Musiała poddać się skomplikowanej operacji kręgosłupa odcinka szyjnego. Lekarze obawiali się najgorszego, ale ona nie poddała się. Walczyła i wygrała. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że najgorsze dopiero się wydarzy. Kilka miesięcy temu artystka ponownie trafiła na stół operacyjny. Tym razem musiała poddać się operacji serca. - Pobyt w szpitalu miał trwać dwa tygodnie, a przedłużył się do dwóch miesięcy. Wszystko przez poważne powikłania - wyznała w "Twoim Stylu". Tylko nieliczni wiedzą, że do jej zdrowotnych problemów w dużej mierze przyczynił się mąż - znany krakowski reżyser miał być jej przyjacielem i mentorem. Aktorka liczyła, że znajdzie przy nim bezpieczną przystań, ale tak się nie stało. Zmagający się z chorobą alkoholową artysta zafundował żonie istne piekło. Swoich przyzwyczajeń nie zmienił nawet wtedy, gdy na świat przyszła ich córka. - Andrzej miał wszystkie walory, aby być szczęściarzem. Był miły, zdolny, utalentowany, przystojny, dobrze wychowany. Ale stał się ofiarą alkoholu - wspomina operator TVP Kraków Stanisław Zajączkowski. A ksiądz Mieczysław Maliński, jego znajomy, dodaje: - Był typem artysty, inteligentny, zdolny, wrażliwy. Zjednywał sobie sympatię, prawie przygodnych znajomych. Był szczery, ale nie starczyło mu sił, zabrakło konsekwencji w walce z chorobą alkoholową. Co chwilę trafiał do szpitali. Miał chorą wątrobę, ale pił, choć wiedział, że to dla niego samobójstwo. Aleksandra również próbowała mu pomóc wyjść z nałogu, ale jej też nie chciał słuchać. Jedenaście lat temu odszedł na zawsze w wieku 54 lat. Nie poddała się, choć zostawił ją samą ze zrujnowanym zdrowiem. Do dziś nie straciła ducha, mimo tak ciężkich doświadczeń. *** Zobacz więcej materiałów o gwiazdach:

aleksandra konieczna z mężem